PAPA FRANCESKO HAZRETLERİ’NİN

    HAVARİSEL TEŞVİKİ

    “GAUDETE ET EXSULTATE”


    GÜNÜMÜZ DÜNYASINDA AZİZLİĞE ÇAĞRI











    İÇİNDEKİLER
    “Sevinin ve sevinçle coşun” [1-2]



    Birinci bölüm
    AZİZLİĞE ÇAĞRI

    Bizi Destekleyen ve Yanımızda olan Azizler [3-5]
    Yandaki Kapıda Bulunan Azizler [6-9]
    Rab Çağırıyor [10-13]
    Senin için de [14-18]
    Mesih’teki görevin [19-24]
    Azizliği sağlayan eylemler [25-31]
    Daha canlı, daha insanî [32-34]

    İkinci Bölüm
    AZİZLİĞİN İKİ GİZLENMİŞ DÜŞMANI

    Günümüzde bilinircilik [36]

    – Tanrısız ve bedensiz bir zihin [37-39]
    – Gizemsiz bir doktrin [40-42]
    – Aklın sınırları [43-46]

    Günümüzde pelajyanizm [47-48]

    – Alçakgönüllü olmayan bir istek [49-51]
    – Kilisenin çoğu zaman unutulan öğretisi [52-56]
    – Yeni Pelajyenler [57-59]
    – Yasa’nın Özeti [60-62]

    Üçüncü Bölüm
    RAB’BİN IŞIĞINDA

    Akıntıya Karşı [65-66]
    “Ne mutlu ruhta yoksul olanlara! Çünkü Göklerin Egemenliği onlarındır” [67-70]
    “Ne mutlu yumuşak huylu olanlara! Çünkü onlar yeryüzünü miras alacaklar.” [71-
    74]
    “Ne mutlu ağlayıp yas tutanlara, onlar avutulacaklar” [75-76]
    “Ne mutlu adalete acıkıp ve susayanlara, zira onlar doyurulacaklardır.”[77-79]
    “Ne mutlu merhametli olanlara! Çünkü onlar merhameti bulacaklar.” [80-82]
    “Ne mutlu yüreği temiz olanlara! Çünkü onlar Tanrı’yı görecekler.”[83-86]
    “Ne mutlu barışı sağlayanlara! Çünkü onlara Tanrı oğulları denecek.” [87-89]

    “ Ne mutlu doğruluk uğruna zulüm görenlere! Çünkü Göklerin Egemenliği
    onlarındır    . “ [90-94]

    Nasıl davranacağımıza dair büyük kural [95]

    – Rab’be sadakat için[96-99]
    – İncil’in yüreğini parçalayan ideolojiler [100-103]
    – O’nu en çok hoşnut eden tapınma [104-109]

    Dördüncü Bölümü

    GÜNÜMÜZ DÜNYASINDA AZİZ OLMAK İÇİN GEREKENLER
    Sebat, sabır, yumuşak başlılık [112-121]
    Sevinç ve mizah duygusu [122-128]
    Cesaret ve Şevk [129-139]
    Cemaat İçinde [140-146]
    Sürekli Duada [147-157]

    Beşinci Bölüm

    MÜCADELE, UYANIK KALMAK VE AYIRT ETME GÜCÜ
    Mücadele ve uyanık kalmak [159]

    – Bir efsaneden daha fazlası [160-161]
    – Uyanık olun ve güvenin [162-163]
    – Ruhsal Yozlaşma [164-165]

    Ayırt Etme Gücü [166]

    – Acil bir gereklilik [167-168]
    – Daima Rab’bin ışığında [169]
    – Doğaüstü bir armağan [170-171]
    – Konuş, Ey Rab [172-173]
    – Vermenin ve Haç’ın mantığı [174-177]







    1. İsa, kendisi uğruna zulüm görüp alçaltılanlara “Sevinin, sevinçle coşun” (Mt 5, 12),
    diyor. Rab bizim her şeyimizi ister ve karşılığında da bize yaratılış amacımız olan
    mutluluğu, gerçek yaşamı teklif eder. Bizlerden aziz olmamızı ister ve sıradan,
    tatsız sulandırılmış tutarsız bir yaşamla hoşnut olmamamızı bekler. Aslında, Kutsal
    Kitap’ın ilk sayfalarından itibaren çeşitli yollarla azizliğe çağrı bulunur. Rab’bin
    İbrahim’e dediği şu sözler gibi: “Benim yolumda yürü, kusursuz ol” (Yar. 17, 1).

    2. Burada bu konuyu zenginleştirebilecek bir sürü tanım ve özellikleri içeren bir tez ya
    da aziz olmanın anlamı hakkında yapılacak incelemelerin beklenmemesi gerekir.
    Benim naçizane amacım, bir kez daha azizliğe çağrının yankılanarak, riskleriyle,
    zorluklarıyla ve fırsatlarıyla, hâlihazırdaki bağlam içinde somutlaşmasını
    sağlamaktır Gerçekten de Rab hepimizi “kendi önünde sevgide kutsal ve kusursuz
    olmamız için seçti.” (Ef 1, 4).

    Birinci Bölüm
    AZİZLİĞE ÇAĞRI

    Bizi Destekleyen ve Yanımızda Olan Azizler
    3. İbranilere Mektupta, “önümüze konan yarışı sabırla koşalım,” diyerek, bizi

    yüreklendirecek birçok tanıklıktan söz edilir (12, 1). İbrahim, Sara, Musa ve Gideon
    ve daha birçoklarından burada söz edilir. (bk. 11, 1-12, 3) Bu, her şeyden çok,
    etrafımızı saran tanıklardan oluşmuş bulutun (bk.12, 1), bizi sürekli hedefe doğru
    ilerlemek için teşvik ettiğini fark etmeye bir çağrıdır. Bu tanıklar arasında kendi
    annemiz, büyükannemiz veya başka yakınlarımız da bulunabilir (bk. 2 Tim 1, 5). O
    insanların, yaşamları belki kusursuz değildi ve düşüşler yaşamışlardı, ama bunlara
    rağmen yollarında ilerlediler ve bu, Rab’be hoş göründü.

    4. Hâlihazırda Tanrı’nın huzurunda bulunan azizler, bizlerle olan birlik ve sevgi
    bağlarını korumaya devam etmektedirler. Vahiy kitabı, azizlerin yakarışını bize
    anlatırken bunu tasdik eder: “Tanrı’nın sözü ve sürdürdükleri tanıklık nedeniyle
    öldürülenlerin canlarını gördüm. Yüksek sesle feryat ederek şöyle diyorlardı:
    ‘Kutsal ve gerçek olan Efendimiz! Yeryüzünde yaşayanları yargılayıp onlardan
    kanımızın öcünü almak için daha ne kadar bekleyeceksin?’” (Va. 6, 9-10).
    “Tanrı’nın dostları tarafından korunup yönlendirilip çevrelenmiş bulunuyoruz […]
    tek başıma taşıyamayacağım yükü bir başıma yüklenmemem gerekir. Tanrı’nın
    azizler ordusu beni korur, destekler ve götürür.”1

    5. Çok Mutlu ya da Aziz olarak ilan edilme sürecinde; erdemlerin yerine getirilişi
    sırasında, kahramanlık işaretleri, şehitlikte yaşamını feda etme ve kişinin ölüme
    gidene dek hayatını başkaları için sunduğu diğer durumlar dikkate alınır. Bu
    armağan Mesih’e benzerliğin bir örneğini ifade eder ve imanlıların hayranlığına
    layıktır 2. Örneğin yaşamını Hristiyanların birliği için sunmuş olan çok mutlu Maria
    Gabriella Sagheddu’yu burada hatırlıyoruz.


    1 Benedetto XVI, Omelia per il solenne inizio del ministero petrino (24 aprile 2005): AAS 97 (2005), 708.
    2 Her halükarda, Hristiyan erdemlerinde, azizlik ve bunun için çalışmanın en azından olağan bir derecede itibarı
    olduğunu ileri sürer. bk Lett. ap. in forma di Motu proprio Maiorem hac dilectionem (11 luglio 2017), art. 2c:
    L’Osservatore Romano, 12 luglio 2017, p. 8.

    Yandaki Kapıda Bulunan Azizler
    6. Sadece aziz ya da çok mutlu ilan edilen kişileri düşünmeyelim. Tanrı “tek tek ve

    aralarında herhangi bir bağ olmadan insanları kutsallaştırmak ve kurtarmak değil;
    gerçeğe uygun olarak kendisini tanıyan ve kutsallıkla kendisine hizmet eden bir halk
    haline getirmek istediği”3 için Kutsal Ruh, Tanrı’nın kutsal ve imanlı halkının
    üzerine her yerde azizliği döker. Rab, halkını kurtuluş tarihi içinde kurtarmıştır. Bir
    halka ait olmadan, tam bir kimlik oluşmaz. Öyleyse kimse yalıtılmış tek bir birey
    olarak kurtulamaz, fakat Tanrı bizi insan topluluğunun kurulmuş olan kişiler arası
    ilişkilerinin karmaşık ağı içine almak için çeker: Tanrı toplumsal devinim içine,
    halkların devinimine girmek istemiştir.

    7. Tanrı’nın sabırlı halkında, azizliği görmeyi seviyorum: çocuklarını sevgiyle
    yetiştiren ebeveynlerde, evine ekmek götürmek için çalışan erkek ve kadınlarda,
    hastalarda, gülümsemeye devam eden yaşlı rahibelerde görüyorum. Her gün sebatla
    ileri doğru yol almayı sürdürenlerde, savaşan Kilise’nin kutsallığını görüyorum.
    Genellikle bizim yakınımızda yaşayan ve Tanrı’nın varlığının bir yansıması olan,
    “bitişik kapıdaki” azizlik ya da başka bir şekilde ifade edecek olursak “azizliğin orta
    sınıfı” budur.4

    8. “Rab’bin yaşayan tanıklığını, her şeyden öte iman ve iyilik dolu bir yaşam yoluyla
    her yere yayarak Mesih’in peygamberlik görevini de paylaşan”5 halkın en mütevazı
    üyeleri vasıtasıyla, Rab tarafından bize sunulan azizlik işaretleri sayesinde teşvik
    edilmeye kendimizi bırakalım. Santa Teresa Benedetta della Croce’nin de ileri
    sürdüğü gibi gerçek hikâye, onların birçoğu sayesinde oluşur : “En karanlık gecede
    en büyük peygamberler ve azizler ortaya çıkar. Yine de yaşam veren mistik yaşamın
    akışı görünmezliğini sürdürür. Dünya tarihinin dönüm noktalarında, tarih
    kitaplarında hiçbir şekilde anılmayan ruhların derin etkilerinin olduğu kesindir. Ve
    ancak tüm gizlide olanların üstündeki perde açıldığı gün, kişisel yaşamımızın
    önemli karar anlarında hangi ruhlara teşekkür etmemiz gerektiğini bileceğiz”6.

    9. Azizlik Kilise’nin en güzel görünüşüdür. Fakat Katolik Kilisesi dışında ve çok farklı
    ortamlarda bile Ruh “Mesih’in öğrencilerine yardım ettiği mevcudiyetinin
    işaretlerini”7 harekete geçirmektedir. Diğer yandan Aziz Papa II. Jean Paul bize
    “kanını dökene dek Mesih’e tanıklık vermenin, Katolik, Ortodoks, Anglikan ve
    Protestanların ortak mirası olduğunu”8 hatırlatıyor. Colosseo’da kutlanmasını
    istediği 2000 yılı Jübilesi’nin muhteşem ekümenik anma ayininde, şehitlerin
    “bölücü unsurlardan daha yüksek sesle konuşan bir miras”9 olduğunu belirtmişti.



    3 II. Vat. Kons., Cost. dogm. Lumen gentium, 9.
    4 Bk. Joseph
    Malègue, Pierres noires. Les classes moyennes du Salut, Paris 1958.
    5 II. Vat. Kons., Cost. dogm. Lumen gentium, 12.
    6 Verborgenes Leben und Epiphanie: GW XI, 145.
    7 S. Giovanni Paolo II, Lett. ap. Novo millennio ineunte (6 gennaio 2001), 56: AAS 93 (2001), 307.
    8Lett. ap. Tertio millennio adveniente (10 novembre 1994), 37: AAS 87 (1995), 29.
    9 Omelia nella Commemorazione ecumenica dei testimoni della fede del secolo XX (7 maggio 2000), 5: AAS 92
    (2000), 680-681.

    Rab Çağırıyor
    10. Tüm bunlar önemlidir, yine de bu Havarisel Teşvik ile her şeyden çok Rab’bin her

    birimize ve size de yapmış olduğu kutsallık çağrısını tekrar hatırlatmak istiyorum:
    “Kutsal olun, çünkü ben kutsalım” (Lev 11,44; 1 Pe. 1, 16). İkinci Vatikan Konsili
    bunu kuvvetle vurguluyor: “Bu derece yüce ve bol şekilde sağlanan erdemlerle
    donatılmış, her durumda ve koşuldaki tüm imanlılar, Rab tarafından her biri kendi
    yoluna göre Göksel Peder’in kusursuzluğunda azizliğe çağrılmışlardır”10.

    11. Konsil, “herkes kendi yoluna göre” diyor. Bu nedenle erişilemez görünen azizlik
    örneklerini düşündüğümüzde cesaretimizi yitirmemeliyiz. Bizi teşvik edecek ve
    harekete geçirecek tanıklıklar bulunmakla birlikte bunların aynısını yapmaya
    çalışmamalıyız, çünkü bu şekilde davranmak Rab’bin bizim için belirlediği eşsiz ve
    özel yoldan bizi uzaklaştıracaktır. Önemli olan, her bir imanlının kendi yolunu ayırt
    etmesi ve Tanrı’nın içine yerleştirdiği en iyi olanı ortaya koyması (bk. 1. Ko. 12, 7)
    ve kendisi için öngörülmemiş olana benzemeye çalışarak kendini tüketmemesidir.
    Hepimiz tanıklık etmeye çağrıldık fakat tanıklığın pek çok varoluşsal biçimi
    bulunmaktadır11. Aslında Aziz Giovanni della Croce yazmış olduğu Spirituale
    Cantico’da     herkes için sabit kuralların olmasını önlemeyi tercih etmiş ve dizelerini
    herkesin “kendine uygun şekilde”12 yararlanması için yazdığını açıklamıştır. Çünkü
    ilahi yaşam kendisini birine şu şekilde, diğerine bu şekilde aktarır13.

    12. Azizliğin ortaya çıkan farklı biçimlerinin yanı sıra, Tanrı’nın kutsallığını bu
    dünyada yansıtan; azizliği vazgeçilmez kadınca biçimiyle ortaya koyan “kadın
    ruhunu” vurgulamak isterim. Ve kadınların son derece dışlandığı dönemlerde bile
    Kutsal Ruh, Kilise’de yeni ruhsal dinamizm ve önemli reformları canlandıran
    etkileyici azizelere ilham vermiştir. Bingenli Azize Hildegard, Azize Sienalı
    Katerina, Azize Avilalı Teresa ya da Azize Liseuxlü Teresa’yı burada belirtebiliriz.
    Fakat burada her biri kendi yoluna göre verdiği tanıklıklarının gücüyle evlerini
    yaşadıkları cemaati destekleyen ve dönüştüren bilmediğimiz ya da unuttuğumuz
    kadınları da anımsamak isterim.

    13. Bu, tüm bir ebediyet boyunca, Tanrı’nın kadın ya da erkek, bizim için istediği, eşsiz
    ve tekrarlanamaz tasarıya doğru büyümek için kendimizi ona vermek amacıyla her
    birimize coşku ve cesaret vermelidir. “Ana rahminde sana biçim vermeden önce
    tanıdım seni. Doğmadan önce seni ayırdım ve kutsadım."(Yer. 1,5)

    Senin için de
    14. Aziz olmak için episkopos, rahip, din adamı ya da rahibe olmak gerekmez. Çoğu

    zaman azizliğin, sıradan işlerden uzak kalma imkânı olan, zamanını dua etmeye
    adamış kişiler için olduğunu düşünmeye meyilliyiz. Ama böyle değildir. Hepimiz
    bulunduğumuz yerde sevgiyle yaşayarak ve günlük işlerin uğraşısı içinde kendi
    tanıklığımızı bir diğerine sunarak azizler olmaya çağrıldık. Sen kendini Tanrı’ya
    adamak üzere takdis edilmiş bir erkek ya da kadın mısın? Sahip olduğun armağanı
    sevinçle yaşayarak aziz ol. Evli misin? Kocanı ya da karını Mesih’in Kilisesini


    10 Cost. dogm. Lumen gentium, 11.
    11 Bk. Hans U. Von Balthasar, “Teología y santidad”, Communio VI/87, 489.
    12 Cantico spirituale B, Prologo, 2: Opere, Roma 1979, 490.
    13 Bk. Age., 14, 2: p. 575.

    sevdiği gibi severek ve ona özen göstererek aziz ol. İşçi misin? Sabır ve dürüstlükle
    kardeşlerine hizmet ederek işini yaparken aziz ol. Bir ebeveyn ya da büyükbaba
    veya büyükanne misin? Çocuklara sabırla İsa’yı izlemelerini öğreterek aziz ol.
    Mevki sahibi biri misin? Herkesin iyiliği için çaba göstererek ve kendi çıkarından
    vazgeçerek aziz ol. 14

    15. Vaftiz lütfunun, kutsallık yolunda meyve vermesine imkân tanı. Bırak, her şey
    Tanrı’ya açık olsun; ve bu amaçla O’nu seç: Her zaman, her defasında Tanrı’yı seç.
    Cesaretinizi yitirmeyin, çünkü Kutsal Ruh’un kudreti bunu mümkün kılar ve her
    şeyden çok Kutsal Ruh’un meyvesi senin yaşamındadır (bk. Gal 5,22-23). Kendi
    zayıflığına tutunmakla ayartıldığını hissedince Haç’a bak ve şöyle de: “Rab, ben
    zavallı bir insanım, ama Sen bir mucize ile beni daha iyi biri yapabilirsin”. Kutsal
    olan ama günahkârlardan oluşan Kilise’de kutsallığa doğru gelişmek için gereken
    her şeyi bulacaksın. Rab Kilise’yi “Takılarını kuşanmış gelin gibi” (Yşa. 61, 10),
    Söz’ü ile ve Kutsal Sırların, ibadet yerlerinin, cemaat yaşamının, azizlerin
    tanıklığının armağanlarıyla doldurmuştur ve Rab’bin sevgisinden kaynaklanan çok
    yönlü bir güzelliği vardır.

    16. Rab’bin seni çağırmış olduğu bu azizlik küçük küçük davranışlarla gelişir. Örneğin,
    bir kadın alışverişe çıkar ve bir komşusuyla karşılaşır, konuşmaya başlarlar, derken
    komşusu buna bir sürü eleştiri sıralar. Fakat kadın kendi kendine şöyle der: “Hayır,
    kötü bir şey söylemeyeceğim”. Bu azizlik yolunda atılan bir adımdır. Sonra evde
    oğlu ona hayallerinden söz etmek ister, yorgun olsa bile yanına oturur ve sabır ve
    ilgiyle oğlunu dinler. Bu da azizlik yolunda bir sunudur. Bir an üzüntüye kapılır,
    fakat Bakire Meryem’in sevgisini hatırlayarak tespihini alır ve imanla dua eder. Bu
    da azizlik yolunda için başka bir tutumdur. Ardından dışarı çıkar, yoksul bir adamla
    karşılaşır ve ilgiyle konuşmak için durur. Bu da ileri doğru bir başka adımdır.

    17. Kimi zaman hayat daha büyük zorluklar getirir ve bunlar vasıtasıyla Rab,
    “kutsallığına ortak olalım diye” varlığımızdaki lütfu kendisini daha iyi
    gösterebilmesi için bizi kendisine tekrar dönmeye çağırır. (İbr. 12,10). Diğer
    durumlarda ise yaptıklarımızı daha kusursuz yaşayacak bir yol bulmak için
    “Hristiyan yaşamının sıradan uygulamalarını sıra dışı bir kusursuzlukla yapmak için
    ilham”15 verir. Kardinal Francesco Saverio Nguyên Van Thuân hapisteyken
    özgürlük için çabalamaktan vazgeçmişti. Seçimini “sıradan eylemleri sıra dışı bir
    şekilde gerçekleştirmek için her gün ortaya çıkan fırsatları yakalıyorum” 16 diye
    belirtmişti.

    18. Böylece, Tanrı’nın harekete geçirmesiyle, muhtelif davranışlarımızla biz de,
    kendine yeten kişiler olarak değil, ama “bunu Tanrı’nın çok yönlü lütfunun iyi
    kâhyaları” (1Pe. 4,10) olarak O’nun arzuladığı azizlik örneğini inşa ederiz. Yeni
    Zelandalı Episkoposların bize hatırlattıkları gibi, Dirilmiş Olan Rab bizim zayıf
    yaşamlarımızı paylaştığı için Rabbin bizi şartsız sevgisi ile sevmesi mümkün
    olabilmektedir: “Sevgisinin sınırı yoktur ve bir kez bu sevgiyi verdiğinde asla geri
    almaz. Sevgisi, koşulsuzdur ve sadık kalır. O şekilde sevmek kolay değildir, zira
    bizler çoğu zaman gerçekten zayıfız. Ama Mesih’in bizi sevdiği gibi sevmeye


    14 Bk. Catechesi nell’Udienza generale del 19 novembre 2014: Insegnamenti II, 2 (2014), 555.
    15 S. Francesco di Sales, Trattato dell’amore di Dio, VIII, 11: Opere complete di Francesco di Sales, IV, Roma
    2011, 468.
    16 Beş somun ve iki balık. Hapishanenin ıstırabından, inancın neşeli bir ifadesi, Milano 2014, 20.

    çalışalım diye, Mesih, kendi dirilmiş yaşamını bizimle paylaşmaktadır. Böylece
    yaşamlarımız, insanoğlunun acizliğinin ortasında bile, O’nun davranışlarımızda olan
    gücünü ortaya koymaktadır” 17.

    Mesih’teki görevin
    19. Bir Hristiyan için, yeryüzündeki görevini azizliğe bir yolculuk olarak görmeden

    yaşamak mümkün değildir, çünkü “Tanrı’nın isteği: Kutsal olmanız”dır (1 Sel. 4,
    3). Her aziz bir görevdir; tarihin belirli bir anında İncil’in bir yönünü yansıtacak ve
    somutlaştıracak olan, Peder’in bir projesidir.

    20. Böyle bir görev, anlamının bütünlüğünü Mesih’te bulur ve sadece O’ndan
    başlamakla anlaşılabilir. Sonuçta azizlik, O’nun yaşamının gizemlerini O’nunla
    birliktelik içinde yaşamaktır. Onunla sürekli ölerek ve dirilerek, eşsiz ve kişisel bir
    yolla Rab’bin ölümüne ve dirilişine birleşmiş olmaktır. Ancak bu husus şahsi
    yaşamlarımızda bazen İsa’nın gizli yaşamı, topluluk yaşamı, toplumla yakın
    ilişkileri, fakirliği ve sevgi ile lütfunun kendini gösterdiği çeşitli durumlarda
    dünyevi yaşamının bazı unsurlarını yerine getirmemizi de gerektirebilir. Aziz
    Loyola’lı Ignatius’un da ileri sürdüğü gibi, bu gizemleri derinlemesine düşünmek,
    tercihlerimizde ve davranışlarımızda, onların bizde vücut bulmalarını sağlar18.
    Çünkü “İsa’nın yaşamındaki her şey onun gizeminin belirtisidir”19, “Mesih’in bütün
    hayatı Peder’in Açınlanmasıdır”20; “Mesih’in tüm yaşamı Kurtuluşun gizemidir”21,
    “Mesih’in tüm yaşamı yaratılışın ve kurtuluşun nasıl olduğunun ve olacağının,
    (bütünün tam olarak görülebildiği özet = ricapitulazione) gizemidir”22 ve
    “Mesih’in yaşadığı her şey, bizim, O’nda yaşamamızı ve O’nun da bizim içimizde
    yaşamasını mümkün kılar”23.

    21. Peder’in tasarısı Mesih ve O’nun içindeki “biz”dir. Kesinlikle bizde seven
    Mesih’tir, “çünkü azizlik sevginin tam olarak yaşanmasından başka bir şey
    değildir”24. Bu nedenle “azizliğin ölçüsü Mesih’in bizde ulaştığı yere göre ölçülür.
    Bu ölçüde Kutsal Ruh’un gücü ile tüm yaşamımızı onda şekillendiririz”25 Böylece
    her aziz Kutsal Ruh’un Mesih’in zenginliklerinden çıkarttığı ve halkına bahşettiği
    bir mesajdır.

    22. Rabbin bir aziz aracılığı ile söylemek istediği sözü anlamak için, ayrıntılara
    takılmamamız gerek; zira orada da hatalar ve düşüşler olabilir. Bir azizin söylediği
    her şey İncil’e tamamen sadık olmayabilir, yaptıkları samimi ve kusursuz
    olmayabilir. Biz, onun hayatıyla birlikte tüm kutsallaşma yolunu, Mesih İsa’dan
    yansıttıklarını ve kendi kişiliğinin bütününden çıkarttığımız anlamı
    birleştirdiğimizde ortaya çıkan şekli düşünmeliyiz26.


    17 Conferenza dei Vescovi cattolici della Nuova Zelanda, Healing love, 1 gennaio 1988.
    18 Bk. Esercizi spirituali, 102-312.
    19 Katolik Kilisesi Din ve Ahlak İlkeleri, 515.
    20 Age., 516.
    21 Age., 517.
    22 Age., 518.
    23 Age., 521.
    24 Benedetto XVI, Catechesi nell’Udienza generale del 13 aprile 2011: Insegnamenti VII (2011), 451.
    25 Age.: 450.
    26 Bk. Hans U. Von Balthasar, “Teología y santidad”, Communio VI/87, 486-493.

    23. Bu hepimiz için çok güçlü bir hatırlatmadır. Sen de yaşamının tamamını bir görev
    olarak görmelisin. Duada Tanrı’yı dinlemeye ve sana gösterdiği işaretleri anlamaya
    çalış. Varlığının her anında, İsa’nın senden ne istediğini; yapman gereken her
    seçimde bu seçimin sana düşen görevde alacağı yeri ayırt etmek için Ruh’a sor. Ve
    günümüz dünyasında Mesih İsa’yı yansıtabilecek kişisel gizemi sende
    şekillendirmesine izin ver.

    24. Yaşamın vasıtasıyla Tanrı’nın dünyaya vermek istediği Mesih mesajının, sözün ne
    olduğunu anlayabilmek için, Göklerden yardım iste. Bunun gerçekleşebilmesi için
    dönüştürülmeye, Ruh tarafından yenilenmeye izin ver ve böylece değerli görevin
    yitip gitmesin! Rab hatalarına ve olumsuz zamanlarına rağmen bunu tamamına
    eriştirecek, yeter ki sevgi yolunu terk etmeyip daima onun arındıran ve aydınlatan
    doğaüstü eylemlerine açık kalmaya devam et.

    Azizliği Sağlayan Eylemler
    25. Mesih’i, yeryüzüne getirmekte olduğu Hükümranlık kavranmadan anlamak

    mümkün olmadığı için, senin görevin bu Hükümranlığın inşasından ayrı
    düşünülemez: “Siz öncelikle O’nun egemenliğinin ve doğruluğunun ardından gidin,
    o zaman size bütün bunlar da verilecektir.” (Mt 6, 33). Senin Mesih ve onun
    arzularıyla özdeşleşmek için, O’nunla herkes için sevgi, adalet ve barış Krallığının
    inşasını taahhüt etmek gerekir. Mesih’in kendisi, gereken tüm çaba ve
    fedakârlıklarla ve aynı zamanda bunun sana sunacağı sevinç ve ürünlerle, bunu
    seninle birlikte yaşamayı istiyor. Bu nedenle bu uğraşta bedence ve ruhça kendini en
    iyi şekilde vermedikçe kutsanmış olmayacaksın.

    26. Sessizliği sevmek ve başkalarıyla bir araya gelmekten kaçınmak; aynı şekilde,
    dinlenmeyi yeğleyip, faaliyetten uzak durmak, duaya yönelmek ama hizmet etmeyi
    değersizleştirmek sağlıklı değildir. Her şey kişinin bu dünyadaki varoluşunun bir
    parçası olarak kabul edilip bu varoluşla bütünleştirilebilir ve azizlik yolunun bir
    parçası olarak alınabilir. Faaliyet içindeyken de tefekkürü yaşamaya çağrıldık ve
    görevimizin sorumluluğu ve cömertliğini yerine getirerek azizler oluyoruz.


    27. Kutsal Ruh bizi hem bir görevi yerine getirmeye hem de ondan kaçmaya davet

    edebilir mi? Veya iç huzurumuzu koruyalım diye kendimizi tamamen vermekten
    bizi alıkoyabilir mi? Oysa kimi zaman pastoral adanmışlık ya da dünyaya karşı
    görevleri azizlik ve içsel huzur yolunda engel ve dikkat dağıtıcı olarak görerek
    tökezleriz, onları ikinci plana atarız. Unuttuğumuz konu şudur: “hayatın bir görevi
    yok, hayat görevdir”27.


    28. Endişe, gurur, kendini gösterme ve hükmetme ihtiyacı ile verilen taahhütler

    kesinlikle azizliğe götürmez. Esas amaç, kendi şahsi bağışını evanjelik bir anlama
    sahip olması için gayret göstererek yaşamak ve kendimizi çok daha fazla İsa Mesih
    ile özdeşleştirmektir. Bu yüzden kateşistin maneviyatından veya episkoposluk
    ruhban sınıfının maneviyatından ya da işin maneviyatından söz edilir. İşte aynı
    nedenle Evangeli Gaudium’u görevin maneviyatı ile bitirdim. Laudato Sii’de


    27 Xavier Zubiri, Naturaleza, historia, Dios, Madrid 19993, 427.

    ekolojik maneviyattan ve Amoris Laetitia’da aile yaşamının maneviyatından
    bahsettim.


    29. Bu, Tanrı huzurunda sessizlik, yalnızlık ve sükût anlarını küçümsemek anlamına

    gelmez. Tam tersine! Çünkü sürekli değişen teknolojik olanaklar, seyahatin
    çekiciliği, sürekli yeni ve çeşitli tüketim unsurlarının ortaya çıkması, bazen Allah’ın
    sesinin yankılanabilmesine pek de imkân tanımaz. Her yer söz, tensel hazlar ve
    sürekli artan gürültülerle doludur. Sevinç hüküm sürmez, ama ne için yaşadığını
    bilmeyen insanın memnuniyetsizliği her yeri kaplar. Kimi zaman acı veren ama her
    zaman verimli, orada Tanrı ile samimi bir diyaloğun geliştiği, kendini toparlamak
    için kişisel bir alan için bu heyecanlı yarışı durdurmamız gerektiğini nasıl
    kavrayamayız? Bir zaman gelir ki kendi öz gerçeğimiz ile yüzleşmemiz gerekir. Bu
    gerçeğin Rab tarafından doldurulmasına izin vermeliyiz; bunu, özellikle de
    “boğucu arzunun uçurumunun ucunda; ümitsizliğin en derinliklerinde, terk
    edilmişliğin uçurumunda kendimizi yapayalnız hissetmedikçe”28, her zaman
    başaramayabiliriz. Böylece yerine getirmek için yaşadığımız amaç için büyük
    teşviki bulabiliriz.


    30. Günlük hayatı işgal eden ve dikkati dağıtan; kısa süren ve değişken eğlenceler

    sunan ve sınırsız kullanabileceğimiz çeşitli araçlar da bizi, kendimizi soyutlayarak
    boş zamanları bunlarla geçirmeye yöneltmektedir29. Sonuç olarak görevin kendisi
    bu durumdan olumsuz olarak etkilenir, zayıf düşer, cömertçe ve kolaylıkla verilen
    hizmet gerilemeye başlar. Bu da manevi deneyimin doğasını değiştirir. Müjdeleme
    hareketi ya da başkalarına hizmet etmek için duyulan manevi coşkunluk ile
    miskinliğin bir arada yaşaması sağlıklı mıdır?


    31. Hem yalnızlığı hem hizmet etmeyi, hem yakınlığı hem de incili ilan etme

    taahhüdünü aşılayan bir azizlik ruhu bize gerekiyor, çünkü her anımız, Rab’bin
    bakışı altında verilen sevginin bir ifadesidir. Bu şekilde her anımız azizlik yolunda
    bir basamak olacaktır.

    Daha canlı, daha insanî.
    32. Azizlikten korkma. O senden ne gücünü ne yaşamını ne de sevincini alır. Tam

    tersine, sen Peder’in seni yarattığı sırada, senin için amaçladığı plana uygun olarak,
    kendi varoluşuna sadık bir insan olursun. Ona bağımlı olmak bizi köleliklerden
    kurtarmakla kalmayıp bizim kendi onurumuzu tanımamıza yarar. Azize Joséphine
    Bakhita “Yedi yaşında kaçırılıp esir olarak satıldıktan sonra, vahşi efendilerin
    ellerinde çeşitli sıkıntılar yaşamasına rağmen, gerçeğin derinliklerinde insanın değil


    28Carlo M. Martini, Le confessioni di Pietro, Cinisello Balsamo 2017, 69.
    29 Bizi başkalarına ve tefekkür dolu bir ruhla gerçekliğe açan boş zamanın sağlıklı kültüründen bu yapay canlılığı
    ayırmak gereklidir.

    Allah’ın olduğunu, her insanın Efendisinin Rab olduğunu keşfetmiş. Bu yaşadıkları
    mütevazı Afrikalı genç kız için ciddi bir bilgelik kaynağı olmuştur”30.

    33. Her Hıristiyan, aziz olduğu ölçüde, dünya için daha üretken hale gelir. Batı
    Afrika’daki episkoposlar bize şunu öğrettiler: “Yeni Müjdeleme ruhunda
    (evanjelizasyon) müjdelenmek ve tüm vaftizlilerin teşvik edilmesi sayesinde
    müjdelemek için çağrılıyoruz; böylece yeryüzünün tuzu ve dünyanın ışığı olarak
    bulunduğunuz her yerde üstünüze düşen görevi yerine getirebilirsiniz.”31


    34. Daha yükseklere bakmaktan, Tanrı tarafından sevilmekten ve kurtarılmaktan korkun

    olmasın. Kutsal Ruh’un seni yönlendirmesine izin vermekten korkma. Aziz olmak
    daha az insan olmak demek değildir, çünkü azizlik, lütfun gücü sayesinde kendi
    zayıflığın ile yüzleşmektir. Sonuçta, Léon Bloy’un dediği gibi, hayatta “üzüntü
    duyulacak tek şey vardır […] o da aziz olmamaktır”32.



    İkinci Bölüm
    AZİZLİĞİN GİZLENMİŞ İKİ DÜŞMANI


    35. Bu çerçevede, azizlik yolundan bizi saptırabilecek iki yanılgıya dikkatlerinizi

    çevirmek isterim: Bilinircilik (gnostisism) ve Pelagianism (Pelagianism: İsa’dan
    sonra 4. Yüzyılda yaşamış Pelagius’un öğretisine dayanır ve insanların günahsız
    doğduğunu ileri sürer. Pelagianism’e göre Âdem’in günahı insanlığın gelecekteki
    nesillerini etkilemiyordu. Ç.n.). Hıristiyanlığın ilk yüzyıllarında ortaya çıkan bu iki
    sapkınlık kaygı verici biçimde güncelliğini korumaktadır. Günümüzde bile birçok
    Hıristiyan’ın yüreği, farkına varmasa dahi bu yanıltıcı önermelerle ayartılabiliyor.
    Onlarda, Katolik gerçeği gibi görünen insan-merkezci bir içkinlik (İçkin: Herhangi
    bir varlığın yapısına karışmış olan) ifadesi bulunur33. Burada doktrinal ya da
    disipliner güvencenin iki biçimini görürüz: “müjdeleme yerine başkalarını inceleyen
    ve sınıflandıran ve lütfa erişmeyi kolaylaştırmak yerine enerjisini kontrol etmekle
    tüketen narsistik ve otoriteryan elitizm. Her iki durumda da ne İsa Mesih ne de
    başkaları gerçekten önemlidir”34.


    30 S. Giovanni Paolo II, Omelia nella Messa di canonizzazione (1 ottobre 2000), 5: AAS 92 (2000), 852.
    31 Conferenza Episcopale Regionale dell’Africa Occidentale, Messaggio pastorale al termine della II Assemblea
    plenaria, 29 febbraio 2016, 2.
    32 La donna povera, Reggio Emilia 1978, 375.
    33 Bk. Congregazione per la Dottrina della Fede, Lett. Placuit Deo ai Vescovi della Chiesa Cattolica su alcuni
    aspetti della salvezza cristiana (22 febbraio 2018), 4: L’Osservatore Romano, 2 marzo 2018, pp. 4-5: «Hem
    neoplejyen bireycilik hem de neo-bilinircilik biricik ve evrensel Kurtarıcı Mesih’te iman ikrarını çarpık bir biçime
    sokar.” Bu belgede günümüz neo-bilinircilik ve neo-pelajyanizm I akımlarının atıfta bulunduğu Hristiyan
    kurtuluşunun algılanması için doktrinal bir temel bulunmaktadır.
    34 Esort. ap. Evangelii gaudium (24 novembre 2013), 94: AAS 105 (2013), 1060.

    Günümüzde Bilinircilik
    36. Bilinircilik “konu tamamen kendi akıl ya da duygularının içkinliğinde kapalı

    kaldığı halde; sadece belli bir deneyim ya da akıl yürütme dizisinin yer aldığı ve
    rahatlatıp aydınlattığına inanılan bilginin nesnelliğinde kilitli kalmaktır”35.

    Tanrısız ve bedensiz bir zihin

    37. Allah sayesinde, Kilise tarih boyunca, insanların mükemmelliğini, onların
    biriktirdikleri veriler ve bilgilerle değil, sevgi ve merhamet duygularıyla ölçmüştür.
    “Bilinirciler” bu konuda bir hata yapmaktalar ve başkalarını bazı öğretilerin
    derinliğini kavrama yeteneklerine göre yargılamaktalar. Bunlar, zihni, İsa’nın acı
    çeken bedenine; başkalarında dokunma yetisi olmayan, sanki soyutlayan bir
    ansiklopediye sıkışmış gibi bedensiz olarak algılarlar. Gizemi bedensizleştirerek,
    “Mesih’siz bir Allah, Kilisesiz bir Mesih, halkı olmayan bir Kilise” olabileceğini
    düşünürler 36.

    38. Sonuç olarak, yapaylığın gereksizliğinden söz edebiliriz: zihinde bir sürü yapay
    hareketlilik olsa da ne kendisi hareket eder ne de düşüncenin derinliklerinde ortak
    bir hareket ortaya çıkar. Bununla birlikte aldatıcı bir cazibe ile bazılarını kendine
    hayran bırakır, çünkü Bilinirciliğin biçimsel dengesi ve çileci olarak görülmesi ya
    da her şeyi içine çekmesi bir uyum görüntüsü sergiler.


    39. Burada dikkat edelim. Ben burada Hıristiyan imanının düşmanı olan

    rasyonalistlerden (akılcılardan) söz etmiyorum. Bunlar Kilisede olabilecekleri gibi
    kilise çevresindeki laikler veya eğitim merkezlerinde felsefe ya da din eğitimi veren
    hocalar arasında da olabilir. Çünkü Bilinirciler tipik bir şekilde açıklamalarının tüm
    imanı ve İncil’i kusursuz bir şekilde kavranabilir hale getirdiğine inanırlar. İncil’in
    dinsel ve ahlaki eğitimi üzerine düşünmek için mantığı kullanmak sağlıklı ve
    alçakgönüllü bir eylemdir, diğer yandan; İsa’nın öğretilerini her şeyi hükmetmeye
    çalışan soğuk bir mantığa indirgemek tamamen başka bir şeydir37.


    Gizemsiz bir doktrin

    40. Mevcut ideolojiler arasında Bilinircilik en kötü ideolojilerden biridir. Çünkü bilimi
    veya seçilmiş bir deneyimi yüceltirken, gerçeğe ait kendi görüş açısının
    mükemmellik taşıdığını düşünür. Böylece farkına varmadan, bu ideoloji kendi
    içinden beslenir ve duyarsızlığa doğru kayar. Özellikle kendisini bedensiz ruhsallık


    35 Age.: AAS 105 (2013), 1059.
    36 Omelia nella Messa a Casa S. Marta, 11 novembre 2016: L’Osservatore Romano, 12 novembre 2016, p. 8.
    37Aziz bonaventura’nın öğrettiği gibi: “zekanin tüm işlerini terkedip sevginin doruğuna tamamen taşınmak ve
    Tanrı’da dönüşmek gerekir […] Bunu elde etmek için hiçbir şey biraz doğa ve biraz bilim olamaz, sorgulamaya
    daha az yer verip ruhsal açılıma; dili daha fazla tutup, daha çok içsel sevince; kelime ve kitaplara daha az yer
    verip, Tarnı’ın armağanına, yani Kutsal Ruh’a daha çok yer açmak; yaratılışa az ya da hiç, ve yaratıcı öze,
    Peder’e, Oğul’a ve kutsal Ruh’a her şeyi ayırmak gerekir.” (Itinerario della mente in Dio, VII, 4-5).

    olarak gösterdiğinde yanıltıcı olacaktır. Aslında Bilinircilik hem Tanrı’nın gizemi ve
    lütfu hem de başkalarının yaşamının gizemini hafifletmek ister, çünkü “kendi
    doğası gereği gizemi yumuşatmak ister”38.


    41. Birinin tüm sorulara yanıtı varsa, bu onun iyi bir yolda ilerlemediğini gösterir. Ve

    onun; dini, kendi psikolojik ve zihinsel çıkarlarına kullanan sahte bir peygamber
    olması mümkündür. Tanrı, bizi sonsuz ölçüde aşar, daima şaşırtır ve O’nunla tarihi
    karşılaşmamızın hangi koşullarda olacağına, zamanına, yerine ve nasıl olacağına
    karar verecek taraf, biz olamayız. Her kim her şeyin berrak ve emin olmasını
    isterse o kişi, Tanrı’nın aşkınlığına hükmetmiş gibi olur.


    42. Tanrı’nın olmadığı bir yeri tanımlıyormuş gibi de yapamayız, çünkü O, insanın

    yaşamında gizemli olarak ve her bir kişinin yaşamında kendi isteğine göre
    bulunmaktadır ve biz bunu kesin olduğunu düşündüğümüz şeylerle inkâr edemeyiz.
    Bir insanın tüm yaşamı felaket halde bile olsa, bağımlılık ya da kötülük yüzünden
    yıkıldığını görsek bile Tanrı onun hayatında mevcuttur. Bizi mantığın değil, Ruh’un
    yönlendirmesine izin verirsek, her insanın yaşamında Rab’bi arayabiliriz ve
    aramalıyız. Gizemin bu kısmı, bilinircilerin kontrol edemedikleri için sonuçta yok
    farz ettikleri gerçekler arasındadır.

    Aklın sınırları

    43. Rab’den bize ulaşan gerçeğin çok azını anlayabiliyoruz. Ve O’nu çok daha büyük
    bir zorlukla ifade edebiliyoruz. Bu nedenle, bizim anlayış şeklimizin, başkalarının
    yaşamlarını doğrudan kontrol etmemize izin verdiğini söyleyemeyiz. Kilisede,
    doktrinin ve Hristiyan yaşamının birçok yönünü yorumlayan farklı yollar meşru bir
    şekilde bir arada bulunduğunu hatırlatmak isterim; bunlar çeşitlilikleriyle “Söz’ün
    son derece zengin hazinesini daha iyi açıklamaya yardımcı olurlar”. Kuşkusuz
    “nüanslar olmadan, herkesin savunduğu tek parça bir doktrin hayali kuranlar için, bu
    kusurlu bir dağınıklık gibi görünebilir”39. Aslında, bazı Bilinirci akımlar İncil’in son
    derece somut sadeliğinin değerini küçümseyerek, tarihimizin zengin çoğulluğunun
    Üçlü Birliği ve Beden Alan Tanrı’sını ortadan kaldırıp üstün bir Birlik ile yer
    değiştirtirler.


    44. Gerçekte, doktrin ya da daha iyi bir ifadeyle doktrini kavrayışımız ve ifade edişimiz

    “İçinde sorular, tereddütler, sorgulamalar içermeyen, dinamizmden mahrum, kapalı
    bir sistem değildir”. Ve “Eğer Vücut bulma ilkesini ciddiye almak istiyorsak,
    toplumumuzun soruları, korkuları, savaşları, düşleri, mücadeleleri, kaygıları; bizim t
    için tefsir bakımından görmezden gelemeyeceğimiz, bir değer taşımaktadır. Bu


    38 Lettera al Gran Cancelliere della Pontificia Università Cattolica Argentina per il centenario della Facoltà di
    Teologia (3 marzo 2015): L’Osservatore Romano, 9-10 marzo 2015, p. 6.
    39 Esort. ap. Evangelii gaudium (24 novembre 2013), 40: AAS 105 (2013), 1037.

    sorular, aslında kendimizi sorgulamamıza yardımcı olmakta, sorguları bizi
    sorgulamaktadır.”40


    45. Sık sık, tehlikeli bir karışıklık ortaya çıkar: Bir şeyi bildiğimiz veya bir şeyi belirli

    bir mantık içinde izah edebildiğimiz için aziz olduğumuza, mükemmel olduğumuza,
    “Cahil çoğunluktan” daha iyi olduğumuza inanabiliriz. Aziz II. Yuhanna Pavlus,
    Kilise’de daha ileri bir eğitim alabilme şansı olanları “Diğer imanlılara nazaran
    üstün oldukları hissi”ne karşı uyarmıştır41 Ama gerçekte, bu eğitimimiz, bildiğimize
    inandığımız şey, Tanrı’nın sevgisine daha iyi cevap vermeye bizi yöneltmelidir,
    çünkü “Yaşamak için öğreniyoruz: teoloji ve azizlik birbirinden ayrılamaz.”42


    46. Assisili Aziz Francesko bazı şakirtlerinin doktrin eğitimi verdiğini gördüğünde,

    Bilinircilik çekimine kapılmamaları için uğraştı. Padovalı Aziz Antuan’a yazdığı
    mektupta: “Kutsal teolojiyi kardeşlere okumandan hoşnudum, tek bir şartla: bu
    meşgalenin, dua ve adanmışlık ruhunu öldürmemesine dikkat edin.”43 Diyordu. Bu
    ayartmanın, Hristiyan yaşamını İncil’in tazeliğinden uzaklaştırmakla son bulacak bir
    dizi aynı konu üzerinde düşünüp durmaya götürerek Hristiyan deneyimini
    bozacağını biliyordu. Diğer yandan Aziz Bonaventura kendi açısından gerçek
    Hristiyan bilgeliğinin, başkalarına yönelik merhametten kendisini ayıramayacağı
    uyarısını yapıyor: “Var olabilecek en büyük bilgelik kişinin sahip olduklarını
    verimli bir şekilde dağıtmaktan ve dağıtıldığı için kesin olarak almasından ibarettir.
    […] Bu nedenle merhamet bilgeliğin dostudur ve açgözlülük de onun
    düşmanıdır”44. “Tefekkürü engellemeyen, aksine onu destekleyen, tefekkürle
    birleşmiş olarak yürütülebilecek merhamet ve dindarlık faaliyetleri
    bulunmaktadır”45.

    Günümüzde pelajyanizm
    47. Bilinircilik halen günümüzde sürmekte olan diğer bir mezhep sapkınlığını doğurdu.

    Zaman geçtikçe çoğu insan, bilimin bizi daha iyi veya daha kutsal kılmadığını ama
    yaşadığımız hayatın önemli olduğunu anladı. Sorun, bu yozlaşmanın gizli kalması,
    böylece Bilinircilerin hatasının birazcık değişerek ama üstesinden gelinmemiş bir
    şekilde devam etmesidir.

    48. Bilinircilerin zekâya atfettikleri gücü, kimileri insan isteğine ve kişisel çabaya
    atfetmeye başladılar. Pelajyenler ve yarı pelajyenler böyle ortaya çıktı. Artık lütfun
    ve gizemin yerini zeka değil, irade alıyordu. Şu unutuluyordu :” bu, insanın


    40 Videomessaggio al congresso internazionale di Teologia della Pontificia Università Cattolica Argentina (1-3
    settembre 2015): AAS 107 (2015), 980.
    41 Esort. ap. postsin. Vita consecrata (25 marzo 1996), 38: AAS 88 (1996), 412.
    42 Lettera al Gran Cancelliere della Pontificia Università Cattolica Argentina per il centenario della Facoltà di
    Teologia (3 marzo 2015): L’Osservatore Romano, 9-10 marzo 2015, p. 6.
    43 Lettera a Frate Antonio, 2: FF 251.
    44 Sui sette doni dello Spirito Santo, 9, 15.
    45 Id., Commento al Libro IV delle Sentenze, 37, 1, 3, ad 6.

    iradesine ya da çabasına değil, Tanrı’nın merhametine bağlıdır.” (Rm 9, 16) ve
    “önce, O bizi sevdi” (1Yu. 4, 19).

    Alçakgönüllü olmayan bir irade

    49. Bu pelajyen ve yarı pelajyen mantığı benimseyenler, Allah’ın lütfundan söz etseler
    de, “Nihayetinde sadece kendi güçlerine güvenir ve belirgin normları uyguladıkları
    veya belli bir Katolik tarzı benimsedikleri için kendilerini diğerlerinden, daha güçlü
    sanırlar”46. İçlerinden bazıları zayıf durumda olanlara Allah’ın lütfu ile her şeyin
    mümkün olduğunu söylerken, sanki bu irade, lütfun kendisine eklenen saf, kusursuz
    ve her şeye kadir bir irade imiş gibi insanın iradesi ile her şeyin yapılacağı fikrini
    aktarırlar. ‘‘Herkes, her şeyi yapamaz” ifadesi yok sayılıyor47, ve bu hayatta
    insanoğlunun kırılganlığının lütufla bir kerede ve tamamen iyileşmeyeceğini ileri
    sürüyorlar48. Her halükarda, Aziz Augustin öğrettiği gibi, Tanrı seni yapabildiğini
    yapmaya ve yapamadığını istemeye davet ediyor49;veya Rabbe şöyle yalvar:
    “Buyurduğunu ver ve dilediğini buyur”50.

    50. Sonuçta, kendi kısıtlılığımızın, samimi, acı ve dua dolu sınırlarını tanımadaki
    eksikliğimiz lütfun bizde daha iyi eyleme geçmesini engeller; çünkü samimi ve
    gerçek büyüme yolu içinde bütünleşmiş olası iyiliği teşvik etmek için bir yer
    bırakılmamıştır51. Lütuf, aslında bizim tabiatımızı tahmin ettiğinden, bizi bir anda
    olağanüstü insanlar kılmamaktadır. Bunu iddia etmek, kendi kendimize gereğinden
    fazla güvenmek anlamına gelir. Bu durumda, Ortodoksluğun arkasına gizlenen
    davranışlarımız, lütfun gerekliliğine dair konuştuğumuzda, söylediklerimizle
    tamamen bağlantısız olacaktır; aslında lütfa çok az güvenmiş oluruz. Çünkü somut
    ve sınırlı gerçeğimizi idrak etmezsek, Rabbin, bizi kendisi için cezbedip lütfuyla ona
    uygun hale getirdikten sonra her an bizden istediği gerçek ve olası adımları bile
    göremeyeceğiz. Lütuf tarihsel olarak hareket eder ve genelde, bizi alır ve kademeli
    olarak değiştirir52. Bu nedenle lütfun tarihsel ve kademeli olma özelliklerini
    reddedersek, onu kendi sözlerimizle yüceltsek bile aslında inkâr edip engeller hale
    gelebiliriz.


    51. Allah İbrahim’e seslendiğinde, ona: “Ben Her Şeye Gücü Yeten Tanrı’yım. Benim

    yolumda yürü, kusursuz ol,” dedi. (Yar. 17, 1). Onu hoşnut edecek şekilde kusursuz
    olabilmek için, onun huzurunda, yüceliğiyle kuşanmış biçimde, alçakgönüllülükle
    yaşamalıyız; yaşantılarımız üzerindeki daimi sevgisini bilerek, onunla birlik içinde


    46 Esort. ap. Evangelii gaudium (24 novembre 2013), 94: AAS 105 (2013), 1059.
    47 Bk. S. Bonaventura, Le sei ali dei Serafini, 3, 8: «Non omnes omnia possunt». Va inteso nella linea del Katolik
    Kilisesi Din ve Ahlak İlkeleri, 1735.
    48 Bk. S. Tommaso d’Aquino, Summa Theologiae, I-II, 109, 9, ad 1: «Ancak, lütuf bazı yönlerden kusurludur
    çünkü – dendiği gibi – insan tamamen tekrar şifa bulmaz ».
    49La natura e la grazia, 43, 50: PL 44, 271.
    50 Le confessioni, 10, 29, 40: PL 32, 796.
    51 Bk. Esort. ap. Evangelii gaudium (24 novembre 2013), 44: AAS 105 (2013), 1038.
    52 Hristiyan imanının kavranmasında lütuf her eylemimizde eşzamanlı, aynı anda işleyen ve onu takip eden
    durumdadır (Bk. Conc. Ecum. di Trento, Sess. VI, Decr. de iustificatione, cap. 5: DH, 1525).

    yürümeliyiz. Sadece bizim için iyi olanı yapan O’nun varlığından korkmayı bir
    kenara bırakmamız gerek. O bize hayatı veren ve bizi onca seven Baba’dır. Bir kez
    bunu kabullendiğimizde ve varoluşumuzu O’nsuz düşünmekten vazgeçtiğimizde,
    yalnızlık korkusu da ortadan kaybolur (bk. Mez. 139, 7). Ve Tanrı ile kendi aramıza
    daha fazla mesafe koymaz ve O’nun huzurunda yaşarsak, doğru yolda yürüyüp
    yürümediğimize baksın diye, O’nun yüreklerimizi incelemesine imkân tanımış
    olacağız (bk. Mez. 139, 23-24). Böylece Tanrı’nın sevebilen ve kusursuz iradesini
    tanıyacağız (bk. Rom. 12, 1-2) ve O’nun bizi bir çömlekçi gibi şekillendirmesine
    izin vereceğiz (Yşa. 29, 16). Çoğu kez Tanrı’nın bizde yaşadığını söyleriz, fakat
    bizim O’nda yaşadığımızı söylemek daha iyidir, O bizim kendi ışığında ve
    sevgisinde yaşamamıza olanak verir. O bizim mabedimizdir: “Rab’den tek dileğim
    Ömrümün bütün günlerini O’nun evinde geçirmektir. (bk. Mez. 27, 4) ve “Senin
    avlularında bir gün, kendi evimdeki bin günden iyidir;” (Ps 84, 11). Biz O’nda
    azizler oluyoruz.

    Kilise’nin çoğu kez unutulan öğretisi

    52. Katolik Kilisesi bizlere defalarca kendi gücümüzle ve yaptıklarımızla değil, ilk
    adımı atan Rab’bin lütfu ile aklanacağımızı öğretir. Kilise Babaları, Aziz
    Augustinus’tan önce de, bu birincil kanaati ifade etmişlerdi. Aziz Yuhanna
    Krisostomos, lütfun tüm kaynaklarını, “daha mücadeleye başlamadan” Tanrı’nın
    bize yönelttiğin konusunda bizi temin eder 53. Aziz Büyük Basilius ise imanlı
    kişinin, sadece Tanrı’da yücelik bulduğunu, çünkü kendisinin “gerçek aklanmadan
    yoksun olduğunu ve tek aklanmanın Mesih’e iman etmekle gerçekleştiğini” bilir54.

    53. Orange kentinde yapılan ikinci Sinod’da, Kilise hiç kimsenin kutsal lütfu
    istemesinin, hak etmesinin veya satın almasının mümkün olmadığını bize
    öğretmiştir ve lütufla her türlü işbirliği her şeyden önce lütfun kendi bağışıdır:
    “Arınma arzumuz dahi, Kutsal Ruhun içimizde yayılması ve eylemi sayesindedir”55.
    Daha sonra, Trento Konsili manevi olarak gelişmek için işbirliği yapmamızın
    önemine dikkat ettiğinde bile, dogmatik olarak bize şunu öğretmektedir: bizlerin
    “Bedelsiz olarak aklandığı doğrudur, çünkü hiç bir gerekçe; gerek iman gerekse
    yapılan işler aklanma lütfunu gerektirmez. Çünkü eğer bu bir lütuf ise yapılan işler
    nedeniyle değildir; başka türlü lütuf, lütuf olmaktan çıkar (Rom 11, 6)”56.


    54. Katolik Kilisesinin Kateşizmi de hatırlatıyor: Lütuf armağanı “Zekânın becerilerini

    ve insanoğlunun irade gücünü aşar”57[57] ve “Tanrı’ya karşı sözcüğün tam
    anlamıyla herhangi bir liyakat söz konusu değildir. Onunla bizim aramızda eşitsizlik


    53 Omelie sulla Lettera ai Romani, 9, 11: PG 60, 470.
    54 Omelia sull’umiltà: PG 31, 530.
    55 Canone 4: DH 374.
    56 Sess. VI, Decretum de iustificatione, cap. 8: DH 1532.
    57 N. 1998.

    sınırsızdır,”58. Bize olan dostluğu bizi aşar, biz O’nu yaptığımız işlerle satın
    alamayız ve her şey sadece O’nun sevgisinin bağışının girişimiyle mümkündür.
    Tüm bunlar bizim, hiçbir zaman hak edemeyeceğimiz bu lütuf için sevinçli bir
    şükran hissiyle yaşamamızı gerektirir, çünkü “Kişi lütuf içinde olduğu zaman, zaten
    almış olduğu bu lütfa layık olamaz”59. Azizler, güvenlerini kendi yaptıkları üstüne
    kurmaktan kaçınırlar: “Bu yaşamın sonunda, huzuruna boş ellerle çıkacağım, çünkü
    ey Rab, senden yaptığım işleri saymanı istemiyorum. Bizim tüm doğru işlerimiz,
    senin gözlerinde kusurludur”60.


    55. Bu Kilise tarafından kesin biçimde benimsenmiş bir iman olup Tanrı Sözü ile

    açıklıkla ifade edildiği için her tür tartışmanın ötesindedir. İncil’in kalbinden
    yeşerdiği ve sadece aklımızla kabul etmeye değil herkese yayılan bir sevince
    dönüştürdüğü için sevgiye ait üstün emir gibi, bu gerçek de bizim yaşam biçimimizi
    belirlemelidir. Yeryüzünde var oluşumuzun ve doğal yeteneklerimizin birer lütuf
    olduğunu anlamadıkça, Rab ile dostluğun bedelsiz armağanını minnettarlıkla
    kutlayamayız. Bunun için “Gerçekliğimizin, lütfun bir meyvesi olduğunu sevinçle
    anlamamız ve özgürlüğümüzü lütuf olarak kabul etmemiz gerekir. Günümüzde bir
    şeylere özgünlüğünün ya da özgürlüğünün meyvesi olarak sahip olduğuna inanan
    bir dünyada işte bu zor bir şeydir.”61

    56. Daima daha fazla değişmeye kendimizi bırakmak için çaba göstererek işbirliği
    yapmak, sadece, özgürce kabul edilen ve tevazu içinde alınan Tanrı’dan gelen bağış
    ile mümkündür62. Öncelikle Tanrı’ya ait olmak gerekir. Bizden önce harekete
    geçmiş olan O’na, bedelsiz olan armağanı bizde büyüyüp gelişsin diye,
    yeteneklerimizi, bağlılığımızı, kötülüğe karşı mücadelemizi ve yaratıcılığımızı
    sunmamız gerekir. Onun bedelsiz lütfunun içimizde büyüyüp serpilmesi için:
    “Tanrı’nın merhameti adına size yalvarırım: Bedenlerinizi diri, kutsal, Tanrı’yı
    hoşnut eden birer kurban olarak sunun,” (Rom 12, 1). Diğer taraftan, Kilise daima,
    lütuf yaşamında büyümenin, sadece sevgi sayesinde mümkün olduğunu öğretir:
    “sevgim olmasa, bir hiçim”. (1Ko 13, 2).

    Yeni Pelajyenler

    57. Hala kendi güçleriyle aklanacağını zanneden; insanın iradesine ve kendi
    yeteneklerine tapınan; kendinden hoşnutluk ben-merkezcilik ve seçkincilikle
    sonuçlanacak olan, gerçek sevgiden yoksun, insanoğlunun arzularına ve kendi


    58 Age., 2007.
    59 S. Tommaso d’Aquino, Summa Theologiae, I-II, 114, 5.
    60 S. Teresa di Gesù Bambino, “Offerta di me stessa come Vittima d’Olocausto all’Amore Misericordioso del
    Buon Dio” (Preghiere, 6): Opere complete, Roma 1997, 943.
    61Lucio Gera, “Sobre el misterio del pobre”, in P. Grelot-L. Gera-A. Dumas, El Pobre, Buenos Aires 1962, 103.
    62 Bu kesinlikle Katolik doktrini hakkındadır:”liyakat” Kutsal Ruh’un ve sevginin teşvikiyle kutlulaşmamız için,
    nurun ve sevginin büyümesi için, ebedi yaşamın elde edilmesi için yararlı lütufları kendimiz ve başkaları için hak
    edebiliriz. (Bk. Katolik Kilisesi Din ve Ahlak İlkeleri, 2010). Bu lütuflar ve bu iyilikler Hıristiyan ibadetinin
    konusudur. Dua, sevap işlerimiz için gerekli lütfu sağlar.

    imkânlarına tapan; başka yolu izlemeye kararlı Hristiyanlar var. Bu, açık bir şekilde
    muhtelif davranışlarla kendini gösterir: yasaya karşı takıntılı olma, sosyal ve siyasi
    başarılarını göstermeye aşırı düşkünlük, litürjide, Kilise’nin doktrin ve
    saygınlığında aşırıya kaçma, uygulamaya yönelik konuların idaresinde boş yere
    övünme, pratik eylemleri yerine getirmede gösterilen başarıyı methetme, kendisinin
    yardımı, kendisine atıfta bulunan dinamiklere eğilim gösterme. Bazı Hıristiyanlar,
    Ruh tarafından sevginin yoluna götürülmek için kendilerini bırakacakları yerde,
    İncil’in güzelliğini ve yarattığı sevinci yaymak için tutuşacakları yerde ve Mesih’e
    susamış olup da büyük çoğunluğun içinde kaybolmuşları aramaktansa, tüm güçlerini
    ve zamanlarını bunlara harcamaktadırlar63.


    58. Çoğu zaman, Ruh’un dürtüsüne karşı, Kilise hayatı küçük bir azınlığın sahiplendiği

    bir müzeye dönüşmektedir. Bu durum, bazı Hıristiyan gruplar, belirli normların,
    adetlerin veya öngörülmüş kalıpların yerine getirilmesine çok zaman ayırdığında
    ortaya çıkar. Bu şekilde İncil’in çekici ve lezzetli sadeliğini ortadan kaldırarak O’nu
    indirger ve uzaklaştırırlar. Bu belki de pelajyanizm’in bir alt biçimidir, çünkü lütfun
    yaşamını belli insanî kalıplara tabi tutar gibi görünür. Bu, çoğu kez Ruh’ta yoğun
    bir yaşamla başlayan bazı grupların, hareketlerin ve cemaatlerin neden
    fosilleşerek… ya da yozlaşarak son bulduğunu da açıklamaktadır.


    59. Farkına varmaksızın, her şeyin, kiliseye ait normlar ve yapılar tarafından

    yönlendirilmiş biçimde insanoğlunun gayretiyle mümkün olduğunu düşünerek,
    İncil’i zorlaştırıyoruz ve lütfun harekete geçebilmesi için çok dar yer bırakan bir
    “düzen”in esiri oluyoruz. Aquinas’lı Aziz Thomas İncil’e Kilise tarafından eklenen
    ilkelerin, “imanlılar için bir yüke dönüşmemesi” için ılımlı olması gerektiğini
    hatırlatır, aksi takdirde bu, dinimizi köleliğe dönüştürür 64.

    Yasa’nın özeti

    60. Bunu önlemek için, bizi temel olanı aramaya davet eden bir erdemler hiyerarşisi
    olduğunu sık sık hatırlamamız gerekir. Amaç ve sebebin Tanrı olduğu teolojik
    erdemlere öncelik verilmiştir. Ve bunun merkezinde sevgi bulunur. Aziz Pavlus
    gerçekte önemli olan, “sevgiyle etkisini gösteren imandır” (Ga. 5, 6) der. Sevgiyi
    titizlikle korumaya çağırıldık: “başkalarını seven, Kutsal Yasa’yı yerine getirmiş
    olur. […]Bu nedenle sevmek Kutsal Yasa’yı yerine getirmektir” (Rom 13, 8.10).
    Zira tek bir formül yasayı bütünüyle ihtiva eder: “Komşunu kendin gibi seveceksin”
    (Ga 5, 14).

    61. Bir başka deyişle: öğretilerin ve buyrukların yoğun ormanında, İsa iki farklı yüzün
    görülmesini sağlayan ufak bir gedik açar: Peder’in ve kardeşin yüzleri. Bize
    fazladan iki kural veya öğreti sunmaz. Bize iki ayrı yüz, daha doğru bir ifadeyle pek
    çok kişiden yansıyan Tanrı’nın yüzünü verir. Çünkü kardeşte, özellikle de en aciz,


    63Bk. Esort. ap. Evangelii gaudium (24 novembre 2013), 95: AAS 105 (2013), 1060.
    64 Bk. Summa Theologiae, I-II, q. 107, art. 4.

    en küçük, korumasız ve muhtaç olanda bizzat Tanrı’nın sureti mevcuttur. Gerçekten
    de birçoklarının kalıntı olarak nitelediği kırılgan insanlıkta, tüm zamanların sonunda
    Rab son sanat eserini imal edecektir. Çünkü “Ne kalacak geriye? Hayatta değeri
    olan nedir? Hangi zenginlik yok olup gitmeyecek? Kesinlikle ikisi kalacak: Rab ve
    komşun. Bu iki zenginlik ortadan kalkmayacak”65.


    62. Rab Kilise’yi azizlik yolunda engel olan bilinircilik ve pelajyanizmin yeni

    şekillerinden kurtarsın! Bu sapıklıklar herkesin kendine özgü kişiliği ve mizacına
    uygun olarak, birçok biçimde ifade buluyorlar. Bu nedenle her birinizi Tanrı
    huzurunda yaşamlarınızın nasıl görünebileceğini sormanız ve bunu ayırt
    edebilmeniz için tembihliyorum.







    ÜÇÜNCÜ BÖLÜM

    RABBİN IŞIĞINDA

    63. Azizliğin ne olduğuna dair birçok teoriler, bol bol açıklamalar ve farklılıklar
    olabilir. Bu tür düşünceler yaralı olsa da İsa’nın sözüne dönerek daha çok
    aydınlanmak ve gerçeği bize aktardığı biçimde almak kadar yararlı olmaz. İsa,
    büyük bir sadelikle “aziz olmak” ne demektir öğretti ve Dağdaki Vaaz’da bize
    mutlulukları bırakarak nasıl aziz olunacağını da öğretti (bk. Mt 5, 3-12; Lk 6, 20-
    23). Bunlar Hıristiyan’ın nüfus cüzdanı gibidir. Böylece, şayet içimizden biri “İyi
    bir Hıristiyan olmak için ne yapmalıyız?” diye soracak olursa, yanıtı çok basittir:
    Herkes İsa’nın Dağdaki Vaazı’nda açıkladığı mutluluklardan, kendi yaşayış şekline
    uygun olanı yapmalıdır66. Zira onların arasından, bizlerden her gün yaşamımızın
    faaliyetleri sırasında ortaya koymaya çağrıldığımız Rab’bin yüzü belirmektedir.

    64. “Mutlu” veya “çok mutlu” kelimesi, “aziz” kelimesiyle eş değerdedir, çünkü
    Allah’a sadık ve O’nun Sözü’nde yaşayan kişinin, kendi armağanında gerçek
    mutluluğa eriştiğini ifade eder.

    Akıntıya karşı
    65. İsa’nın sözleri bize şiirsel gelse de alıştığımız şeylerin, toplumda yapılanların,

    tamamen tersini söyler ve yine de İsa’nın bu mesajı bizi kendine çekse de dünyanın
    gerçeği bizi başka türde bir yaşama sürükler. Mutluluklar Vaazı, hafifsenecek ya da


    65 Omelia nella Messa in occasione del Giubileo delle persone socialmente escluse, 13 novembre 2016:
    L’Osservatore Romano, 14-15 novembre 2016, p. 8.
    66 Bk. Omelia nella Messa a Casa S. Marta, 9 giugno 2014: L’Osservatore Romano, 10 giugno 2014, p. 8.

    yüzeysel değildir; tam tersine, sadece Kutsal Ruh bizi tüm gücüyle doldurup ve
    bencilliğin, tembelliğin ve kibrin zaafından kurtardığı takdirde bunları yaşayabiliriz.

    66. Rab’bin hak ettiği tüm sevgi ve saygıyla İsa’yı dinlemeye devam edelim, Onun bizi
    sözleriyle hayrete düşürmesine, kışkırtmasına ve yaşantımızda gerçek bir değişimi
    sağlamak için bizi çağırmasına izin verelim. Aksi takdirde, azizlik sözden ibaret
    kalır. Şimdi Matta’nın İncili’nde yer alan Mutlulukları birer birer inceleyelim (bk.
    Mt 5, 3-12)67.



    “Ne mutlu ruhta yoksul olanlara! Çünkü Göklerin Egemenliği onlarındır.”

    67. İncil bizi, kalbimizin gerçeğini tanıyarak, yaşamımızın güvencesini nereye
    yerleştirdiğimizi anlamaya davet eder. Genelde, zengin kişi zenginlikleriyle kendini
    güvende hisseder ve onların tehdit altında olmaları halinde yeryüzündeki tüm
    yaşamının çökeceğini düşünür. İsa zenginliklerine güvenen ama aynı gün
    ölebileceğini düşünmeyecek kadar akılsız olan zengin meselinde bizzat bundan
    bahsetmiştir (bk. Lk 12, 16-21).

    68. Zenginlik sana hiçbir şey için güvence vermez. Hatta yürek kendini zengin
    sandığında kendinden o kadar hoşnuttur ki Tanrı Sözü için en ufak bir yer bile
    kalmaz, ne kardeşlerini sevmek, ne hayatın önemli şeylerinden zevk almak için bir
    boşluk bulunur. Kendini en büyük iyiliklerden mahrum kılar. Bu yüzden İsa ruhta
    yoksul olanları mutlu olarak adlandırır, böylece Rab sürekli yeniliği ile ruhta yoksul
    olanların yüreklerine girebilir.


    69. Ruhtaki bu yoksulluk Aziz Ignatius Loyola’nın söz ettiği “kutsal kayıtsızlık” ile

    yakından bağlantılıdır: “Bunun için kendimizi yaratılmış her şeye (özgür irademizin
    özgürlüğünde izin verilen ve yasaklanmamış olan her şeye karşı), kayıtsız kılmamız
    gerekir; öyle ki, kendimiz için artık ne sağlık ya da hastalık, ne daha fazla zenginlik
    ya da fakirlik, ne daha çok saygınlık ya da kepazelik, ne de uzun ya da kısa yaşam
    isteyelim”68.


    70. Luka sadece “ruhta” yoksulluktan söz etmiyor, tamamen “fakir” olmaktan

    bahsediyor (bk. Lk 6, 20) ve böylece bizi sade ve her şeyden arınmış bir hayata
    davet ediyor. Böylece, bizi Havarilerin de yaşamış olduğu, en fakir olanların,
    yaşamını paylaşmaya çağırıyor ve en sonunda “zengin olduğu halde, kendini fakir
    kılan” İsa ile özdeşleştirmemizi istiyor » (2 Ko. 8, 9).

    Yürekte yoksul olmak; bu azizliktir.


    67 L’ordine tra la seconda e la terza beatitudine varia nelle diverse tradizioni testuali.
    68 Esercizi spirituali, 23d: Roma 19846, 58-59.

    “Ne mutlu yumuşak huylu olanlara! Çünkü onlar yeryüzünü miras alacaklar.”

    71. Bu, başlangıçtan beri düşmanlık dolu bir yer olan, her yerde kavga edilen ve her
    yerden kinin yayıldığı; sürekli olarak başkalarını fikirlerine, örf ve adetlerine veya
    konuşma ve giyinme biçimlerine göre sınıflandırdığımız bu dünyada çok güçlü bir
    ifadedir. Sonuçta, kibirliliğin ve faniliğin, her birimizin diğerlerinden üstün olduğu
    inancının hükmettiği bir dünyadır burası. Bununla beraber, imkânsız görünse de İsa
    bize başka bir tarz önermektedir: Yumuşak huyluluk. O’nun öğrencileri ile yaptığı
    buydu ve Yeruşalim’e girerken onu işte bu davranışı ile görüyoruz: “İşte,
    alçakgönüllü Kralın, eşek yavrusuna binmiş sana geliyor” (Mt 21, 5; cf. Zk 9, 9).

    72. İsa şöyle diyor: “Benden öğrenin. Çünkü ben yumuşak huylu, alçakgönüllüyüm.
    Böylece canlarınız rahata kavuşur.” (Mt 11, 29). Başkalarının karşısında gerilim
    içinde ve kibirle yaşarsak, yorulur ve tükeniriz. Ama onların sınırlarına ve hatalarına
    şefkatle ve nezaketle, kendimizi üstün görmeden bakarsak, onlara el uzatabilir,
    gereksiz serzenişlerle gücümüzü tüketmemiş oluruz. Lisieux’lü Azize Theresa şöyle
    der, “Mükemmel sevgi başkalarının kusurlarına tahammül etmek, onların zaaflarına
    şaşırmamaktır”69.


    73. Pavlus yumuşak huyluluğu Kutsal Ruh’un bir meyvesi olarak belirtir (bk. Ga 5, 23).

    Kardeşimizin kötü davranışı yüzünden kaygılıysak onu düzeltmek için ona
    “yumuşak bir ruhla” yaklaşmamızı söyler (Ga 6, 1), ve Pavlus bize hatırlatır: “ Siz
    de ayartılmamak için kendinizi kollayın” (Ga. 6,1). İnsan imanını ve inançlarını
    savunduğunda bile bunu “ tatlılıkla” yapmalıdır (bk. 1 Pe 3, 16). Düşmanlara karşı
    da aynı şekilde davranmak gerekir (2 Tim 2, 25). Kilisede İlahi Kelam’ının bu
    çağrısını kabul etmediğimiz için çok kez yanıldık.


    74. Yumuşak huyluluk tüm güvenini Tanrı’ya veren kişinin içsel yoksulluğunun başka

    bir ifadesidir. Kutsal Kitap’ta yoksullar ve yumuşak huyluları belirtmek için
    anawim kelimesi kullanılır. Biri şöyle bir itirazda bulunabilir: “Çok yumuşak huylu
    olursam benim budala, aptal ya da zayıf olduğuma inanırlar”. Bu doğru olabilir ama
    bırakalım başkaları istediğini düşünsün. Her zaman yumuşak huylu olmak en büyük
    arzularımızın gerçekleşmesini sağlar: yumuşak huylular “yeryüzünü miras
    alacaklar”, bir başka deyişle yaşamlarında Tanrı’nın vaatlerinin yerine getirildiğini
    görecekler. Nitekim yumuşak huylular, koşullar ne olursa olsun, ümitlerini Rab’be
    bağlarlar ve alçakgönüllüler yeryüzüne sahip olarak büyük bir esenlikten zevk
    alacaklar (bk. Mez. 37, 9.11) . Aynı zamanda Rab onlara güvenir: “Ancak ben
    alçakgönüllüye, ruhu ezik olana, sözümden titreyen kişiye değer veririm” (Yşa. 66,
    2).

    Alçakgönüllü bir yumuşak yumuşak huylulukla davranmak: bu azizliktir.


    69 Manoscritto C, 12r: Opere complete, Roma 1997, 247.

    “Ne mutlu ağlayıp yas tutanlara, çünkü onlar avutulacaklar”

    75. Dünya bize, bunun tam tersi birşekilde eğlenceyi, zevki, sefayı önerir ve bunların
    iyi bir yaşam için olduğunu söyler. Dünyevi insan ailesinde veya çevresinde
    hastalık veya acı olduğunda onları inkâr eder veya gözünü onlardan çevirir. Dünya
    ağlamak istemez: Üzücü durumları yok saymayı, onları gizlemeyi, saklamayı tercih
    eder. Sıkıntının olduğu durumlardan kaçmak için çok çaba harcar, böylece gerçeği
    gizlemenin mümkün olduğuna inanır, oysa nerede olursa olsun, haç asla eksik
    olmaz.

    76. Olayları gerçekte olduğu gibi gören, acının kendisini delip geçmesine izin veren ve
    yürekten ağlayan kişi, yaşamın derinliklerine ulaşabilir ve samimiyetle mutlu olur70.
    Bu kişi dünyanın değil ama İsa’nın tesellisiyle avunur. Böylece diğerlerinin acılarını
    paylaşmaya, endişelerini anlamaya ve teselli ederek hayatın anlamını keşfetmeye
    başlar. Bu kişi karşısındakinin etini kendi et gibi hisseder, yaralarına dokunmaktan
    korkmaz, ona mesafelerin yok olduğunu görene dek şefkat duyar. Artık Aziz
    Pavlus’un şu çağrısını kabullenmek de mümkündür: “Ağlayanla birlikte siz de
    ağlayın” (Rm 12, 15).


    Başkalarıyla birlikte ağlamayı bilmek: bu, azizliktir.


    “Ne mutlu doğruluğa acıkıp susayanlara! Çünkü onlar doyurulacaklar..”

    77. “Aç ve susuz olmak” bunlar çok yoğun deneyimlerdir, zira temel ihtiyaçlara cevap
    verirler ve var olma içgüdüsüne bağımlıdırlar. Bazı insanlar vardır ki adalete benzer
    bir içtenlikle kavuşmayı diler ve bunu ateşli bir arzuyla ararlar. İsa bunların
    doyurulacaklarını söylüyor, çünkü er ya da geç adalet gelir ve biz her ne kadar her
    zaman sonuçlarını görmesek de bunun mümkün olmasına katkıda bulunabiliriz.

    78. Ama İsa’nın ileri sürdüğü adalet, çoğu kez gizli çıkarlarla lekelenmiş, bir tarafa
    doğru çekiştirilen, dünyanın aradığı adalet gibi değildir. Gerçek, bizlere yozlaşmış
    çetelere girmenin, her şeyin ticarete döküldüğü “bana ver, çünkü ben sana
    veriyorum” politikasının ne kadar kolay olduğunu göstermektedir. Kaç kişi
    adaletsizlikten acı çekmekte, kaçı güçsüzce hayatın pastasını paylaşmak için
    birbirinin peşinden nasıl gittiğini seyretmektedir. Kimileri gerçek adalet için
    mücadeleden vazgeçmekte ve galibin trenine binmeyi yeğlemektedir. Tüm bunların
    hiç birisinin İsa’nın övgüyle bahsettiği adalet açlığı ve susuzluğuyla ilgisi yoktur.




    70 Kilise Babaları zamanında gözyaşı dökmek güzel bir dua olarak takdir edilirdi “Ad petendam compunctionem
    cordis”: «Ey Her Şeye Kadir Ve Her Şeyi Yaratan Allah, susamış halkın için kayadan bir su pınarı çıkaran sen,
    yüreklerimizin sertliğinden tövbe gözyaşlarının akmasını sağla, öyle ki günahlarımız ve yaptıklarımızı için
    ağlayarak merhametinle teselli bulalım.» (Missale Romanum, ed. typ. 1962, p. [110]).

    79. Böyle bir adalet, insanların hayatında; kişin kendi kararlarında adil olduğunda
    gerçekleşmeye başlar ve daha sonrasında zavallılar ve zayıf olanlar için adaleti
    aradığımızda ortaya çıkar. “Adalet” sözcüğü Tanrı’nın isteğine tüm yaşamımızla
    iman demek de olabilir, ama bu kelimeye çok genel bir anlam yüklersek, özellikle
    savunmasızlara adalet söz konusudur: “İyilik etmeyi öğrenin, Adaleti gözetin,
    zorbayı yola getirin, öksüzün hakkını verin, dul kadını savunun." (Yşa. 1, 17).


    Adaleti açlık ve susuzlukla aramak: bu, azizliktir.

    “Ne mutlu merhametli olanlara! Çünkü onlar merhameti bulacaklar.”

    80. Merhametin iki yönü vardır, bunlar: vermek, yardım etmek, başkalarına hizmet
    etmek ile affetmek ve kavrayıştan oluşur. Matta bunu altın bir kuralda özetler:
    “İnsanların size nasıl davranmasını istiyorsanız, siz de onlara öyle davranın” (Mt. 7,
    12). Kilise öğretisi bize bu yasanın “her durumda”71; özellikle de birisi “kendini
    ahlaki yargıyı zorlaştıran belirsiz bir durumda bulduğunda” uygulanması gerektiğini
    hatırlatır72.

    81. Vermek ve affetmek, fazlasıyla veren ve affeden Allah’ın mükemmeliyetinin küçük
    bir yansımasını, yaşantımızda yaratmaya çalışmaktır. O nedenle Luka’nın İncil’inde
    “mükemmel olun” ifadesini duymuyoruz (Mt 5, 48) onun yerine : “Babanız
    merhametli olduğu gibi, siz de merhametli olun. Başkasını yargılamayın, siz de
    yargılanmazsınız. Suçlu çıkarmayın, siz de suçlu çıkarılmazsınız. Başkasını
    bağışlayın, siz de bağışlanırsınız. Verin, size verilecektir” (Lk. 6, 36-38). Ve Luka,
    inkâr edemeyeceğimiz bir husus eklemektedir: “Hangi ölçekle verirseniz, aynı
    ölçekle alacaksınız”(6, 38). Anlamak ve affetmek için kullandığımız ölçek, sırası
    geldiğinde bizi affetmek için kullanılacaktır. Vermek için kullandığımız ölçek,
    gökte bizi ödüllendirmek için kullanılacaktır. Bunu unutmamalıyız.


    82. İsa şunu demiyor : “Ne mutlu intikamı planlayanlar”, ama affeden ve bunu “yetmiş

    kere yedi defaya” (Mt. 18, 22) kadar yapanlara mutlu diyor. Bilmemiz gerek ki,
    hepimiz affedilmiş kişilerden oluşan bir ordu teşkil ediyoruz. Hepimize ilahi
    merhamet ile bakılıyor. Rabbe samimiyetle yaklaşırsak ve kulağımızı verirsek belki
    de kimi zaman şu serzenişi duyabiliriz: “Benim sana acıdığım gibi, senin de köle
    arkadaşına acıman gerekmez miydi?” (Mt 18, 33).

    Merhametle bakmak ve davranmak: bu, azizliktir!




    71 Katolik Kilisesi Din ve Ahlak İlkeleri, 1789; Bk. 1970.
    72 Age., 1787.

    “Ne mutlu yüreği temiz olanlara! Çünkü onlar Tanrı’yı görecekler.”

    83. Bu mutluluk; sade, temiz bir yüreği olan, kirlenmemiş insanları kapsar çünkü
    sevmeyi bilen yürek, kendisini zayıflatacak ya da tehlikeye atacak olan, sevgiyi
    tehdit eden hiçbir şeyin yaşamına girmesine izin vermez. Kutsal Kitap’ta yürek
    görünenin ötesinde gerçekten aradığımız ve istediğimiz şeyler için gerçek niyetimizi
    ifade eder: “insan dış görünüşe, Rab ise yüreğe bakar” (1 Sa. 16, 7). O bizim
    yüreğimize konuşmak ister (bk. Ho. 2, 16) ve Yasasını oraya yazmak ister (bk. Yer.
    31, 33). Nihayetinde, bize yeni bir yürek vermek ister (bk. Hez. 36, 26).

    84. “Her şeyden önce de yüreğini koru,” (Özd. 4, 23).Yalanla kirlenmediyse, o yüreğin
    Rab için gerçekten değerlidir. O “hileden sakınır, Atak tasarılardan kendini uzak
    tutar,” (Bil. 1, 5). “Gizlide olanı gören” (Mt. 6, 6), Peder,” kendisi insanın içinden
    geçenleri biliyor” olan (Yu. 2,25 Oğlu gibi; saf olmayanı, başka bir deyişle samimi
    olmayan, dış kabuk ve görünüşü hemen tanır.


    85. Kuşkusuz, sevginin eserleri olmazsa sevgi olmaz, ama bu mutluluklar bize, Rab’bin

    yürekten kaynaklanan bir kardeşe adanmışlık beklediğini hatırlatıyor, çünkü
    “Varımı yoğumu sadaka olarak dağıtsam, bedenimi yakılmak üzere teslim etsem,
    ama sevgim olmasa, bunun bana hiçbir yararı olmaz,” (1. Ko. 13, 3). Matta’nın
    İncil’inde, İnsanı kirleten şeyin onun yüreğinden geldiğini görüyoruz (bk. 15, 18),
    çünkü katliamlar, hırsızlıklar, sahte tanıklıklar yürekten çıkar. (bk. Mt 15, 19). Bizi
    gerçekten yönlendiren en derin arzular ve kararlar yüreğin kalbin niyetlerinden
    ortaya çıkarlar. Bizi gerçekten yönlendiren en derin arzu ve kararlar yüreğin
    niyetlerinde menşelerini bulurlar.

    86. Yürek Tanrı’yı ve komşusunu sevdiğinde (bk. Mt. 22, 36-40) gerçek niyeti bu
    olduğunda ve boş sözden ibaret olmadığında, bu yürek saftır ve Tanrı’yı görebilir.
    Aziz Pavlus, sevgiye olan ezgisinde bize hatırlatıyor: “Şimdi her şeyi aynadaki silik
    görüntü gibi görüyoruz”, fakat sevgi gerçekten hükmettiğinde “yüz yüze” (1. Ko.
    13, 12) görebileceğiz. İsa yüreği temiz olanların “Tanrı’yı göreceklerine” dair söz
    veriyor. İsa pak bir yüreği olanların “Tanrı’yı göreceklerine’’ söz vermektedir.

    Sevgiyi kirleten her şeyden yüreği temiz tutmak: bu, azizliktir!

    “Ne mutlu barışı sağlayanlara! Çünkü onlara Tanrı oğulları denecek.”

    87. Mutluluk için verilmiş olan bu ifade, tekrar tekrar yaşanan savaş durumlarını bize
    hatırlatıyor. Bizler için de çatışma ya da en azından yanlış anlama nedeni olmak son
    derece yaygındır. Örneğin, birinden birisi hakkında bir şey duyarım sonra gider onu
    bir başkasına anlatırım, hatta olayı daha abartarak ve geliştirerek anlatırım. Çok
    hasara yol açarsam, bundan çok memnun olurum. Söylentilerin dünyası, insanların

    eleştirmeye ve yıkıma kendilerini vermesine yol açar. Onlar daha çok barışın
    düşmanıdır ve hiçbir şekilde mutlu değildirler73.

    88. Barışı sağlayan kişiler esenlik kaynağıdır ve barışı ve toplumsal dostluğu inşa
    ederler. Her yerde barışı ekmek isteyenlere İsa fevkalade bir vaatte bulunuyor:
    “Onlara Tanrı Oğulları denecektir” (Mt. 5, 9). Şakirtlerine bir eve girdiklerinde: “Bu
    eve esenlik olsun”, demelerini söyler (Lk. 10, 5). Tanrı Sözü her imanlının
    başkalarıyla birlikte barışı aramaya koşmasını söyler (bk. 2 Tim. 2, 22), çünkü
    “Barış içinde eken barış yapıcıları doğruluk ürününü biçerler,” (Yak. 3, 18). Ve
    cemaatimizde kimi zaman ne yapılması gerektiği konusunda şüpheye düştüğümüz
    durumlarda “esenlik getiren işleri arayalım”, çünkü birliktelik çatışmadan
    üstündür74.

    89. Kimseyi dışlamayan ama aynı zamanda biraz garip, zor ve karmaşık kişileri, dikkat
    isteyenleri, farklı olanları, hayatın gadrine uğramışları, başka ilgi alanları olanları da
    dâhil edeceğimiz bu, İncil’e ait barışı inşa etmek kolay değildir. Bu “mutlu bir
    azınlık için geçici bir barış ya da masa etrafında bir uzlaşma”75 sorunu olmadığı gibi
    “bir kaç kişinin başka birkaç kişi için”76 yürüttüğü proje de olmadığından hem çok
    zordur hem de yürekte ve zihinde geniş bir açıklığı gerektirir. Çatışmaları ne
    görmezden gelmek ne de ört bas etmek gerekir, "çatışmayı bitirmek, çözmek ve yeni
    bir sürece bağlayacak bir biçime dönüştürmek"77 gerekir. Önemli olan barış
    zanaatkârları olabilmektir zira barışı inşa etmek dinginlik, yaratıcılık, hassasiyet ve
    beceri gerektiren bir sanattır.

    Etrafımızda barışı ekmek: bu azizliktir!

    “Ne mutlu doğruluk uğruna zulüm görenlere! Çünkü Göklerin Egemenliği onlarındır.”

    90. İsa’nın kendisi, bu yolun bizleri, kendi yaşamlarıyla toplumu sorgulayan ve
    insanları rahatsız eden kişilere dönüştürecek olan ters bir yol olduğunu vurgular. İsa
    bize adalet uğruna savaştığı, Tanrı ve başkalarıyla olan taahhüdüne sadık kalmak
    istediği için ne kadar çok kişinin zulme uğramış olduğunu ve hala da uğramakta
    olduğunu hatırlatıyor. Karanlık bir sıradanlığa düşmek istemiyorsak, rahat bir hayat
    aramayalım çünkü “canını kurtarmak isteyen onu kaybedecektir” (Mt 16, 25).


    73 İftira ve kara çalma terör eylemi gibidir: bomba atılır, yok eder ve bombardıman uçup kaçar. Bu, yüz yüze
    konuşmaya yaklaşanların, içtenlikle, ötekinin iyiliğini düşünenlerin soylu davranışlarından çok farklıdır.
    74Bazı durumlarda, bazı kardeşlerin zorlukları hakkında konuşmak gerekebilir. Bu gibi durumlarda objektif bir
    gerçek yerine bir yorumun iletilmesi söz konusu olabilir. Tutku gerçeğin somut gerçekliğini bozar, onu yoruma
    dönüştürür ve sonunda öznellik yükünü iletir. Böylece gerçeklik yok edilir ve öteki gerçeğe saygı duyulmaz.
    75 Esort. ap. Evangelii gaudium (24 novembre 2013), 218: AAS 105 (2013), 1110.
    76 Age., 239: 1116.
    77 Age., 227: 1112.

    91. İncil’i yaşamak için etrafımızdaki her şeyin mükemmel olmasını beklememek
    gerekir, çünkü çoğu kez, iktidar hırsı ve dünyevi çıkarlar bize karşı oyun oynar.
    Aziz Jean-Paul II şöyle der: “Toplumsal düzen, tüketim – üretim, kendi armağanını
    gerçekleştirmek ve insanlar arası dayanışmayı kurmak zorlaştırdığında, toplumda
    yabancılaşma var demektir” 78. Böylesine yabancılaşmış bir toplumda Siyasi,
    medyatik, ekonomik, kültürel ve hatta dinî bir kutuplaşma ortaya çıkar ve samimi
    olarak insani ve toplumsal gelişimi engelleyerek Mutlulukları yaşamayı zorlaştırır,
    hata onları küçümseyerek kötü ve gülünç görebilir.

    92. Sevginin ve adalet yolunun emrini yaşamak için tahammül ettiğimiz tüm yorgunluk
    ve acılardan öte, haç bir olgunlaşma ve kutsallaştırma kaynağıdır. Yeni Ahit, İncil
    için katlanılması gereken sıkıntılardan söz ettiğinde, özellikle zulümlere atıfta
    bulunduğunu hatırlamalıyız (bk. Ha. İşl.5, 41; Fil. 1, 29; Kol. 1, 24; 2 Tim. 1, 12; 1
    Pe. 2, 20; 4,14-16; Va. 2,10).


    93. Ama biz kaçınılmaz zulümlerden söz ediyoruz, başkalarına kötü davranmakla sebep

    olabileceğimiz zulümlerden bahsetmiyoruz. Aziz olan kişi garip, mesafeli,
    gururuyla, olumsuzluğuyla ve kiniyle çekilmez, birisi değildir. Mesih’in havarileri
    öyle değillerdi. Havarilerin İşleri kitabı onların “bütün halkın” beğenisinden
    topladığından söz eder (2, 47; bk. 4, 21.33; 5, 13), oysa diğer yandan bazı yetkililer
    onları tartaklıyor ve onlara zulmediyordu (cf. 4, 1-3; 5, 17-18).

    94. Eziyetler geçmişte yaşanıp bitmiş şeyler değildir, çünkü bugün de hem çağımızın
    şehitleri gibi korkunç şeylerle, hem de yalan ve iftira gibi daha incelikli yollarla
    bunlara katlanıyoruz. İsa “Benim yüzümden insanlar size sövüp zulmettikleri,
    zaman ne mutlu size” (Mt 5, 11) der. Kimi zaman da imanımızı sarsmak
    maksadıyla, bizleri gülünç insanlar olarak göstermek isteyen sövgülere maruz
    kalırız.


    Bize sorun yaratsa bile İncil’in yolunu her gün kabullenmek: bu azizliktir.

    Nasıl davranacağımıza dair büyük kural
    95. Matta’nın İncil’inin 25inci bölümünde (ayetler: 31-46), İsa mutluluklardan biri

    hakkında daha konuşur ve merhametli olanları mutlu olarak adlandırır. Tanrı’nın
    gözünde değer bulan bu mutluluğu arıyorsak, bizi yargılayacak olan davranışın
    temel kuralını şu metinde buluruz: “Çünkü acıkmıştım, bana yiyecek verdiniz;
    susamıştım, bana içecek verdiniz; yabancıydım, beni içeri aldınız. Çıplaktım, beni
    giydirdiniz; hastaydım, benimle ilgilendiniz; zindandaydım, yanıma geldiniz” (25,
    35-36).




    78 Lett. enc. Centesimus annus (1 maggio 1991), 41c: AAS 83 (1991), 844-845.

    Rab’be sadakat için

    96. Aziz olmak, bu nedenle gözlerde bir parıltıyla sürekli bir esrime içinde olmak
    değildir. Aziz II. Yuhanna Pavlus’un dediği gibi: “Gerçekten Mesih’i tefekkür
    etmekten uzaklaştıysak, özellikle kendisini özdeşleştirmek istediği kişilerin
    yüzlerinde onu nasıl göreceğimizi bilmemiz gerekir”79. Matta’ İncili’ndeki 25, 35-
    36 ayetler “basit bir merhamet çağrısı değil, Mesih’in gizemine ışık huzmesi tutan
    bir Kristoloji (Mesihbilimi) sayfasıdır”80. Onu yoksullarda ve acı çekenlerde
    tanımak için olan bu çağrıda, O, her azizin uymaya çalıştığı, Mesih’in yüreğinin
    derinlerini, duygularını ve en derindeki seçimlerini ortaya koyar.

    97. İsa’nın taleplerinin zorluklarıyla yüzleşmiş olarak bana düşen görev, Hristiyanların
    onları kabul etmesi için dua etmek ve samimi bir açıklıkla “sine glossa” yani hiç
    yorum yapmadan söylenmeden ve onları reddetmek için bahane uydurmadan kucak
    açmaları için dua etmektir. Rab, azizliğin; gerekliliklerinden ayrı olarak
    anlaşılamayacağını ya da yaşanamayacağını, çünkü merhametin “İncil’in çarpan
    yüreği”81 olduğunu açıkça belirtti.


    98. Soğuk bir gecede, kötü bir havada yolda uyuyan birini görünce bunu; beni

    engelleyen bir yük gibi görüp, vicdanımı rahatsız eden, politikacıların çözmesi
    gereken bir sorun olarak algılayabilirim. Hatta onun kamusal alanı kirleten bir pislik
    olduğunu bile düşünebilirim. Ya da iman ve merhametle tepki verip, onu benimle
    aynı saygınlığa sahip, Peder tarafından sonsuz bir şekilde sevilen ve Mesih
    tarafından fidye ile kurtarılmış bir kardeş olarak kabul edebilirim. İşte Hristiyan
    olmak budur! Azizliği, insanoğlunun yaşayan saygınlığını kabul etmekten ayrı
    düşünmek mümkün müdür? 82

    99. Hıristiyanlar için bu, sağlıklı ve sürekli bir hoşnutsuzluğu getirir. Bir kişiyi
    rahatlatmak için tüm çabamızı göstermek doğru olsa da yeterli değildir. Kanada’lı
    Episkoposlar, Jübile hakkındaki Kutsal Kitap’a yönelik öğretilerinde bunu açıkça
    belirtmiştir; örneğin bazı iyi davranışların yerine getirilmesi değil, toplumsal
    değişimi amaçlamak gereklidir. “Gelecek nesillerin de özgürleşebilmesi için amaç
    sosyal hakları ve ekonomik sistemleri yeniden yapılandırmak ve böylece daha fazla
    dışlanmanın önüne geçmektir”83.





    79 Lett. ap. Novo millennio ineunte (6 gennaio 2001), 49: AAS 93 (2001), 302.
    80 Age.
    81 Bolla Misericordiae Vultus (11 aprile 2015), 12: AAS 107 (2015), 407.
    82 Yol kenarında yarı ölü halde terkedilmiş adam karşısında İyi Samariyeli’nin öyküsünü hatırlayalım. (Bk. Lc
    10,30-37).
    83 Conferenza Canadese dei Vescovi Cattolici – Commissione per gli Affari Sociali, Lettera aperta ai membri del
    Parlamento, The Common Good or Exclusion: A Choice for Canadians (1 febbraio 2001), 9.

    İncil’in yüreğini parçalayan ideolojiler

    100. Maalesef kimi zaman ideolojiler bizleri iki zararlı yanlışa sürüklemektedir.
    Diğer yandan kendilerinin Rab ile kişisel ilişkilerinden O’nunla içsel
    birlikteliklerinden, lütuftan, İncil’in bu gerekliliklerini, ayrı tutan Hristiyanlar da
    bulunmaktadır. Bu koşullarda Hristiyanlık, onu Aziz Assisili Fransua, San Vincenz
    De Paul, Azize Kalkütalı Teresa’nın açıkça yaşadığı ve onlarda kendini ortaya
    koyan aydınlık maneviyatından mahrum bırakacak biçimde, bir tür Sivil Toplum
    Örgütü’ne dönüşmektedir. Bu büyük azizleri, ne dua, ne Tanrı sevgisi ne de İncil’i
    okumak kendilerini etkin bir şekilde komşuya adama gayretinden uzaklaştırmamış,
    tersine artırmıştır.

    101. Başkalarının toplumsal faaliyetlerine temkinli yaklaşanların hatası da onları
    yapay, dünyasal, alelade, içkinci, komünist, popülist olarak görmektir. Ya
    savundukları başka şeyler daha önemliymiş gibi ya da başka ahlaki şeylerle ya da
    gerekçelerle ilgileniyorlarmış gibi onu göreceleştirmektedir. Örneğin henüz
    doğmamış olan bir masumu savunmak, açık, sağlam ve tutkulu olmalıdır, çünkü
    burada her zaman kutsal olan insan yaşamının saygınlığına bir tehdit bulunmaktadır
    ve sevgi; gelişmenin ötesinde her insan için bunu gerektirir. Fakat hâlihazırda
    doğmuş olan yoksulların, sefalet içinde yaşam mücadelesi verenlerin, terk
    edilmişlerin, sürgün edilmişlerin, insan ticaretinde kullanılanların, gizli ötanazi
    yapılan bakımdan mahrum hasta ve yaşlıların, köleliğin yeni biçimlerini
    yaşayanların ve her şekilde atık muamelesi görenlerin yaşamları da aynı şekilde
    kutsaldır84. Bazı şöhretli kişilerin neşeyle yaşadığı ve yaşamlarını tüketim
    haberlerine indirgediği, diğer yandan başkalarının da sadece dışarıdan bakarak
    yaşamlarını geçirdiği ve sefalet içinde öldüğü bir yerde dünyanın adaletsizliğini
    görmezden gelen ideal bir azizlikten söz edemeyiz.

    102. Sık sık mevcut dünya göreliliği ve sınırları içinde örneğin, mülteci sorunlarının
    önemsiz bir sorun olduğunu işitiriz. Bazı Katolikler bunun bioetik gibi ciddi
    sorunlara nazaran ikincil bir sorun olduğunu iddia ederler. Kendi başarılarını öne
    çıkarmak isteyen bir politikacının bunu söylemesini anlayışla karşılayabiliriz ama
    kendi çocuklarına daha iyi bir gelecek vermek için hayatını tehlikeye atan
    kardeşinin yerine kendini koyması gereken bir Hristiyan’ın bunu söylemesi kabul
    edilemez. Mesih İsa, kabul ettiğimiz her yabancıda bizzat kendisini kabul ettiğimizi
    söylerken, bu davranışta Mesih’İn söylediklerine yönelik bir tutum görebiliyor
    muyuz? (bk. Mt 25, 35) Aziz Benediktus bunu kayıtsız şartsız kabullenmişti ve
    rahiplerin yaşamını zorlaştırmış olsa da, manastırın kapısını çalacak tüm
    ziyaretçilerin “Mesih’i kabul eder” gibi kabul edilmeleri için önlem almıştı85; bunu


    84 Latin Amerika ve Karayipler Episkoposları V. Genel Kurulu , Kilise’nin değişmez yasasına göre, insanın soyunun
    "kendi varlığının her aşamasında, rahme düştükten sonra, doğal ölüme ve ölümden sonrasına dek her zaman
    kutsal olduğunu" ve "rahme düştükten, doğal ölüme dek" yaşamın tüm aşamalarında korunması gerektiğini
    öğretmiştir. (Documento di Aparecida, 29 giugno 2007, 388; 464).
    85 Regola, 53, 1: PL 66, 749.

    en sevgi dolu davranışlarla ifade etmiş86, yoksul hacılar “en büyük özen ve bakımla”
    ağırlanmışlardı87.


    103. Yine aynı şekilde Eski Ahit’te de yazar. “Yabancıya kötü davranmayacak, ona

    zulmetmeyeceksin, zira sizler de Mısır ülkesinde bizzat yabancıydınız” (Çık. 22,
    20). “Sizinle ikamet eden yabancı size bir yurttaş gibi olacak ve onu kendin gibi
    seveceksin zira sen de Mısır’da yabancıydın” (Lev 19, 33-34). Dolayısıyla, bu
    Papa’nın bir icadı veya geçici bir çılgınlık değildir. Biz de, günümüz şartlarında
    Peygamber Yeşaya’nın, Allah’ın nelerden hoşnut olduğunu sorguladığında
    gösterdiği ruhsal aydınlanma yolunu yaşamaya çağırıldık: “Yiyeceğinizi açla
    paylaşır, barınaksız yoksulları evinize alır, çıplak gördüğünüzü giydirir,
    yakınlarınızdan yardımınızı esirgemezseniz, ışığınız tan gibi ağaracak” (58, 7-8).

    O’nu en çok hoşnut eden tapınma

    104. Tanrı’yı sadece dualarımızla ve ibadet ederek ya da veya sadece belirli etik
    kuralları yerine getirerek yücelteceğimizi düşünebiliriz- ki bunlar Tanrı ile
    ilişkimizin öncelikleri arasında yer alır- ve yaşamımızı değerlendirecek gerçek
    ölçütün, her şeyden çok başkaları için yaptıklarımız olduğunu unuturuz. Dua her
    gün sevgi verecek şekilde besliyorsa eğer değerlidir. İbadet, cömertlikle yaşama
    niyeti sağladığında ve Tanrı’dan aldığımız armağanları onda kardeşlerimize
    adayarak gösterdiğimizde Tanrı’yı hoşnut eder.

    105. Aynı nedenle, duaya yaklaşımımızın samimi olup olmadığını anlamak için
    hayatımızın merhametin ışığında ne denli değiştiğine bakmak gerekir. Gerçekten,
    “Merhamet sadece Peder’den gelen bir eylem değil, onun gerçek evlatlarının kim
    olduğunu anlama ölçütüdür”88. O, “Kilise’nin yaşamının üstünde kurulduğu sütunun
    kaidesidir”89. Tekrar vurgulamak isterim ki, merhamet adaleti ve gerçeği
    dışlamamakla birlikte “her şeyden önce merhametin; adaletin doluluğu ve Tanrı’nın
    gerçeğinin en parıltılı görünüşü olduğunu söylemek gerekir”90. “O cennetin
    anahtarıdır”91.


    106. Burada, Aquinolu Aziz Thomas’ın, Tanrı’ya olan sevgimizi en iyi ifade eden

    görünür işlerimizin, en büyük eylemlerimizin ne olduğu sorusuna verdiği karşılığı
    hatırlamadan geçemeyeceğim. Hiç tereddütsüz, ibadet işlerinden çok, başkalarına
    yönelik merhamet eylemleridir92, diye yanıtlamıştı: “Kurbanlarla ve dışarıya
    yaptığımız sunularla Tanrı’ya yönelik bir ibadet yapmıyoruz, kendimiz ve
    komşumuzun yararına bunu yapıyoruz: çünkü o bizim kurbanlarımıza ihtiyaç


    86 Bk. Age., 53, 7: PL 66, 750.
    87 Age., 53, 15: PL 66, 751.
    88 Bolla Misericordiae Vultus (11 aprile 2015), 9: AAS 107 (2015), 405.
    89 Age., 10: AAS 107 (2015), 406.
    90 Esort. ap. postsin. Amoris laetitia (19 marzo 2016), 311: AAS 108 (2016), 439.
    91 Esort. ap. Evangelii gaudium (24 novembre 2013), 197: AAS 105 (2013), 1103.
    92 Bk. Summa Theologiae, II-II, q. 30, a. 4.

    duymaz, onların bizim adanmışlığımız ve komumuzun yararı için sunulmasını ister.
    Bu nedenle başkasının sefaletine yardım eden merhamet başkalarının iyiliğini
    sağlamayı daha çabuk kıldığı için onun gözünde daha kabul gören bir kurbandır”93

    107. Yaşamıyla Tanrı’yı gerçekten yüceltmek isteyen, onun varlığı için kendini
    kutsallaştırmayı arzulayan, varlığı Aziz’i yücelteceğinden, merhamet işlerini
    yaşamaya çalışmak için kendine eziyet etmeye, kendini vermeye ve yorulmaya
    çağrılmıştır. Kalkütta’lı Azize Teresa bunu gayet iyi anlamıştır: “Evet, insani
    yönden çok zayıflıklarım ve zavallılıklarım var. (…) Fakat o kendisini alçaltıyor ve
    onun sevgisi ve dünyaya olan merhameti olalım diye günahlarınıza rağmen ve
    sefilliklerimize ve hatalarımıza rağmen sizden ve benden, bizlerden yararlanıyor.
    Dünyayı sevmek için ve onu ne kadar sevdiğini göstermek için, O, bize bağımlıdır.
    Kendimize çok fazla zaman ayırırsak, başkaları için zaman kalmayacaktır”94».[94]


    108. Hazcı tüketim düşkünlüğü, eğlence takıntısıyla, hayattan zevk almak için boş

    zaman ayırmak amacıyla kendimize, haklarımıza ve öfkeye odaklanmakla
    sonuçlanan kötü bir oyuna sürükleyebilir. Kesin bir azla yetinme becerisi
    geliştirmez, tüketim toplumunun bize bir şeyler satarak en sonunda her şeye sahip
    olup her şeyi denemek isteyen tatminsiz fakirlere dönüştürecek dayatmalarının
    ateşine karşı savaşmazsak, hasta olanlara yardım etmek için kendimizi adamaya söz
    vermek ve onlara enerjimizi sarf etmek bizim için zor olacak. Ayrıca yapay bilgi
    tüketimi ve hızlı ve sanal iletişim biçimleri de zamanımızı alan ve bizleri
    kardeşlerimizin acı çeken bedenlerinden uzaklaştıran büyüleyici etkenlerdir. Bütün
    bu mevcut uçurumun ortasında İncil bize yine farklı, sağlıklı ve mutlu yaşamı
    haykırıyor.



    ***


    109. Azizlerin tanıklıklarının gücü, Dağdaki Vaaz’da anlatılan Mutlulukları ve son

    yargı gününün davranış kuralını yaşamakta yatar. Bunlar bir kaç basit fakat
    uygulaması kolay ve herkes için geçerli sözlerdir, çünkü Hristiyanlık esas olarak
    uygulanmak içindir ve onu düşünmek konusu olsa bile, sadece İncil’i günlük
    yaşamda yaşamamıza yardım etmeye yardım ettiğinde bu geçerlidir. Kutsal Kitap’ta
    yer alan bu muhteşem yazıları tekrar tekrar okumanızı ve hatırlamanızı, onlarla dua
    etmenizi ve onların sizde vücut bulması için çalışmanızı size şiddetle öneririm.
    Onlar bizi iyi yapacak, onlar bizi gerçekten mutlu kılacaktır.




    93 Age., ad 1.
    94 Cristo en los Pobres, Madrid 1981, 37-38.

    BÖLÜM DÖRT

    GÜNÜMÜZ DÜNYASINDA AZİZLİĞİN GÜNÜMÜZDEKİ İŞARETLERİ
    110. “Dağdaki Vaaz”da ve Matta 25, 31 – 46’da anlatılan azizlik çerçevesinde

    Rab’bin bizi çağırdığı yaşam yolunu anlamak için, bana göre kesinlikle gerekli olan
    birkaç ruhsal özellik ya da ifadeden söz etmek isterim. Bizlerin zaten bildiği çeşitli
    dua yöntemleri, son derece değerli Barışma ve Efkaristiya Kutsal Sırları, kişisel
    fedakârlıklar yapma, çeşitli şekillerde adanmışlık, ruhsal yönelim ve tüm diğerleri
    gibi şeyleri de anlatmakla birlikte, burada özel bir şekilde yankılanacağını
    umduğumu azizlik çağrısının bazı özelliklerine atıfta bulunacağım.

    111. Vurgulamak istediğim konular, azizlik modelinin tamamını oluşturmamakla
    birlikte günümüz kültüründeki belli tehlike ve sınırlamaların özel önemi dikkate
    alındığında Tanrı’ya ve komşuya olan sevginin beş büyük ifadesini kapsamaktadır.
    Burada bizi uzaklaştıran ve zayıflatan sinirli ve şiddet içeren endişe, olumsuzluk ve
    somurtkanlık; tüketimle kendi kendini hoşnut ederek tatmin olmak; bireysellik, ve
    mevcut dinî pazar alanını ele geçirmiş olan– Tanrı ile karşılaşmanın olmadığı sahte
    bir maneviyatın her türü kendini göstermektedir.

    Sebat, sabır ve yumuşak başlılık
    112. Bu beş temel özellikten birincisi bizi seven ve destekleyen Tanrı’yı sağlam bir

    şekilde merkezine alır. İçimizdeki bu dayanaktan başlayarak düşmanlıklara, hayatın
    kötülüğüne, başkalarının saldırganlığına, sadakatsizliğime ve kusurlarına katlanmak
    mümkün olur: “Tanrı bizimle ise, kim bize karşı çıkabilir” (Rom 8,31). Azizlerin
    davranışlarında ifadesini bulan esenliğin kaynağı budur. İçimizde böyle bir güç,
    günümüzün hızla değişen dünyasında gürültülü ve saldırgan dünyada, iyi olanı
    yapmak için sabır ve süreklilikle, azizlerin tanıklığını bizde mümkün kılar.
    İmanlarını Tanrı’da bulanlar (pistis) için sevgiden doğan sadakatin işareti; zor
    anlarda terk etmeyen, endişe ve sıkıntı zamanlarında yalnız bırakmayan, o anda
    yanında olmaktan keyif almasa da onunla birlikte bulunmaya devam eden kişide,
    kardeşlerine sadakat (pistós) olarak kendini gösterir.

    113. Aziz Pavlus Romalılara ”kötülüğe kötülükle karşılık vermeyin” (Rom. 2, 17)
    diye seslenir, karşınızdakinden hakkınızı aramayın (ayet.19) ve kötülüğe yenik
    düşmeyin ana kötülüğe karşı iyilikle galip gelin (ayet.21). Bu davranış, zayıflığın
    değil, gerçek gücün ifadesidir; çünkü Tanrı diyor: “Rab tez öfkelenmez ve çok
    güçlüdür.” (Na 1,3). Tanrı Sözü bizi uyarıyor: “Her kötü niyetle birlikte her türlü
    kin, öfke, kızgınlık, bağrışma ve iftira sizden uzak olsun” (Ef 4,31).

    114. Kök salmamaları için saldırgan ve benmerkezci davranışlarımızla da savaşmak
    ve onlara karşı kendimizi korumak gereklidir: “Öfkelenin, ama günah işlemeyin.
    Öfkenizin üzerine güneş batmasın.” (Ef 4,26). Kendimizi kıstırılmış hissettiğimizde
    her zaman bizi Tanrı’nın ellerine tekrar taşıyan ve esenlik kaynağına yaklaştıran

    duanın çıpasına tutunabiliriz: “Hiç kaygılanmayın; her konudaki dileklerinizi,
    Tanrı’ya dua edip yalvararak şükranla bildirin. O zaman Tanrı’nın her kavrayışı aşan
    esenliği Mesih İsa aracılığıyla yüreklerinizi ve düşüncelerinizi koruyacaktır.”
    (Fil 4,6-7).

    115. Hristiyanlar da internet ve dijital ortamlardaki çeşitli forumların ya da
    ortamların aracılığıyla sözlü şiddete maruz kalabilmektedirler. Katolik medyasında
    bile kimi zaman sınırlar aşılıyor, küfür ve hakaret sıradanlaşıyor ve başkalarının
    isminin saygınlığı her türlü etik ve saygın davranış göz ardı ediliyor. Dolayısıyla
    tehlikeli bir ikilik ortaya çıkmaktadır, çünkü toplum içinde söylemenin hoş
    olmayacağı sözler bu sosyal ağlarda söylenir ve öfkeyle intikam için kişi kendi
    memnuniyetsizliğini telafi etmeye çalışır. Kimi zaman diğer emirleri savunuyormuş
    gibi yapıp, sekizinci emri tamamen görmezden gelmemiz önemlidir: “yalan yere
    tanıklık etmeyeceksin” ve merhametsizce başkalarının imajını yerle bir ederiz.
    Herhangi bir kontrol olmadan dil “bir kötülük dünyasıdır” ve “Cehennemden
    alevlenmiş olarak yaşamımızın gidişini alevlendirir.” (Yak. 3, 6).

    116. Lütfun bir eseri olan içsel dayanıklılık sosyal hayatı ele geçirmekte olan
    şiddetin yaygınlaşmasından bizi alıkoyar, çünkü lütuf kibri reddeder ve yüreğin
    yumuşak başlı olmasını sağlar. Azizler başkalarının kusurlarından yakınmakla
    enerjilerini tüketmezler; erkek ve kız kardeşlerinin hatası karşısında dillerini
    tutabilirler ve başkalarını aşağılayan ve hor gören sözlü şiddete imkân vermezler.
    Azizler başkalarına sert davranma hakkını kendilerinde görmez, daha çok onları
    kendilerinden “daha üstün” kabul eder (bk. Fil. 2, 3).

    117. Başkalarına acımasız yargıçlar gibi tepeden bakmak, onlardan üstünmüş gibi
    davranmak ve sürekli onlara ders vermeye çalışmak iyi bir şey değildir. Bu da
    şiddetin bir biçimidir95. Aziz Giovanni della Croce farklı bir yol önerir: “Herkesten
    aşağı olanlara öğretmek istemektense, herkesin size öğretmesini
    arzulayın”96. Ardından da şeytanı uzakta tutmak için bir tavsiyede bulunur:
    “Başkalarının iyi olması, siz iyiymişsiniz gibi mutluluk versin, ve her şeyde
    başkalarının size üstün olmasını arzulayın; bunu tüm yüreğinizle yapmalısınız.
    Böylece kötü olanı iyilikle yenecek, şeytanı kovacak ve ruhta sevince
    kavuşacaksınız. Size çekici gelen en küçük şeyde bile bunu uygulamaya çalışın.
    Bilin ki bu yolla kendinizi eğitmezseniz ne gerçek sevgiye ulaşacak ne de bu yolda
    bir adım bile ilerleme sağlayacaksınız”97.

    118. Tevazu ancak alçaltılma yoluyla kök salar. Bunlar olmadan ne tevazu ne de
    kutsallık bulunur. Dayanamıyor ve biraz alçalma gösteremiyorsanız mütevazı
    olmadığınız gibi azizlik yolunda da değilsinizdir. Tanrı’nın Kilisesi’ne bahşettiği


    95 Zarif ve saygılı ve hatta çok ruhani gözükürken, başkalarının benlik saygısında çok acıya neden olan zorbalık
    biçimleri vardır.
    96 Cautele, 13: Opere, Roma 19794, 1070.
    97 Age.

    azizlik, Oğlu’nun alçaltılması yoluyla olmuştur. Yol O’dur. Alçaltılma sizi İsa’ya
    benzer kılar; bu, İsa’ya benzemenin kaçınılmaz parçasıdır. Çünkü “Mesih, izinden
    gidesiniz diye uğrunuza acı çekerek size örnek oldu” (1 Pet 2, 21). Buna karşılık,
    halkının bitmek bilmeyen sadakatsizliği ve şikâyetlerine rağmen onlarla yola
    çıkmaya razı olan Peder’in alçakgönüllülüğünü de ortaya çıkarır (bk. Çık. 34,6-9;
    Bil. 11,23-12,2; Lk. 6,36). Bu nedenle Havariler alçaltılmanın acısından sonra
    “İsa’nın adı uğruna hakarete layık görüldükleri için” sevindiler (Ha. İşl. 5,41).


    119. Burada sadece şehitliğin keskin durumundan söz etmiyorum, Rabbe sunulmak

    üzere; ailesini korumak için katlananların, kendisi ile övünmek yerine başkasına
    övgü düzenlerin, çok da hoş olmayan görevleri seçerek haksızlığa uğramayı da
    seçmiş olanların her günkü alçaltılmalarından söz ediyorum. “Ama iyilik edip acı
    çektiğinizde dayanırsanız, Tanrı’yı hoşnut edersiniz.” (1 Pet 2, 20). Bu, tek kelime
    etmeden gözlerini yere eğip çok az konuşarak toplumdan uzak kalmak değildir.
    Kimi zaman; kişi, bencillikten uzak olduğu için onaylamadığı şeyi yumuşakça ifade
    etme cesareti gösterebildiğinde, güçlülerin karşısında zayıf olanı savunup adalet
    isteyebildiğinde, yaptığı itirazdan zarar görse bile söylediği şey değerlidir.


    120. Bu şekilde alçaltılmanın hoş olduğunu ileri sürmüyorum, çünkü öyle olsa

    mazoşizm olurdu, fakat bu, İsa’ya benzemenin ve onunla birlik içinde olmanın bir
    yoludur. Bu, doğal olarak kavranamaz ve dünya bu tür bir görüşle alay edecektir. Bu
    daha çok dua ile istenmesi gereken bir lütuftur: “Ey Rab, aşağılanma anında, senin
    yolunda ve senin izinde olduğumu anlamama yardım et”.


    121. Mesih tarafından yatıştırılmış bir yürek gerektiren bu şekilde bir tutum, aşırı

    bencillikten doğan saldırganlıktan uzaktır. Lütfun meyvesi olan aynı barış dolu olma
    hali “Karanlık ölüm vadisinden geçsem bile,” (Mez. 23, 4) ya da “Karşımda bir
    ordu konaklasa” (Mez. 27, 3) iç güvenimizi korumayı ve iyilikte sebat etmeyi,
    dayanmayı mümkün kılar. Kayamız olan Rab’be güvenerek ilahi söyleriz: “Esenlik
    içinde yatar uyurum, Çünkü yalnız sen, ya Rab, Güvenlik içinde tutarsın beni.”
    (Mez. 4, 8). Kesinlikle Mesih’in kendisi “bizim barışımızdır” (Ef. 2, 14); o
    “Ayaklarımızı esenlik yoluna yöneltmek üzere yardımımıza gelecektir” (Lk. 1,79).
    Azize Faustina Kowalska’ya demiş olduğu gibi “İnsanlık Benim Merhametime
    güvenmeyi öğrenene dek esenlik bulmayacak” 98. Öyleyse başarıda, hoş zevklerde,
    zenginlikte, başkalarına karşı güçlü olmakta ya da sosyal statülerimizde güvence
    arama denenmesine düşmeyelim. İsa bize diyor ki “size kendi esenliğimi veriyorum.
    Ben size dünyanın verdiği gibi vermiyorum” (Yu 14,27).






    98 La Misericordia Divina nella mia anima. Diario della beata Suor Faustina Kowalska, Città del Vaticano 1996,
    132.

    Sevinç ve Mizah Duygusu
    122. Korkmuş, suratsız, iğneleyici ya da melankolik veya iç karartıcı bir surat

    takınmaktan çok uzak bir şekilde azizler neşeli ve mizah duygusu olan insanlardır.
    Gerçekçiliklerini yitirmeden ümitle dolu olumlu bir ruh ile başkalarını aydınlatırlar.
    Hristiyan olmak, “Kutsal Ruh’ta sevinçtir” (Rom. 14, 17), çünkü “merhamet
    sevgisinin ardından ister istemez sevinç de gelir. Seven kişi sevdiği ile birleşmekten
    zevk alır […] merhametin sevgiyi takip etmesi de bu yüzdendir99. Tanrı Sözü’nün
    harika armağanını almış olarak, “Kutsal Ruh’un verdiği sevinçle Tanrı sözünü kabul
    ederiz” (1 Sel. 1,6). Rab’bin bizi kabuğumuzdan dışarı çekmesine ve yaşamlarımızı
    değiştirmesine izin verirsek Aziz Pavlus’un bizden istediği şeyi yapabiliriz: “Rab’de
    her zaman sevinin; yine söylüyorum, sevinin!” (Fil. l 4, 4).

    123. Peygamberler, şimdi yaşamakta olduğumuz İsa’nın zamanlarını sevincin
    açıklandığı zamanlar olarak ilan etmişlerdi: “Sesini yükselt, sevinçle haykır”
    (Yşa 12, 6). “Ey Siyon’a müjde getiren, Yüksek dağa çık! Ey Yeruşalim’e müjde
    getiren, Yükselt sesini, bağır, Sesini yükselt, korkma. Yahuda kentlerine, "İşte,
    Tanrınız!" de. (Yşa. 40, 9). “Ey gökler, sevinçle haykırın, Neşeyle coş, ey yeryüzü!
    Ey dağlar, sevinç çığlıklarına katılın, Çünkü Rab halkını avutacak, Ezilene
    merhamet gösterecek.” (Yşa. 49, 13). “Ey Siyon kızı, sevinçle coş! Sevinç çığlıkları
    at, ey Yeruşalim kızı! İşte kralın! O adil kurtarıcı ve alçakgönüllüdür. Eşeğe, evet,
    sıpaya, Eşek yavrusuna binmiş sana geliyor!” (Zek. 9,9). Nehemya’nın tembihlerini
    de unutmamak gerek: “Üzülmeyin. Rab’bin verdiği sevinç sizi güçlü kılar!” (8,10).


    124. Meryem; İsa’nın getirdiği yenilenmeyi kavrayarak şöyle der: “Ruhum

    seviniyor” (Lk 1,47), ve İsa’nın kendisi “Kutsal Ruh’ta sevinir” (Lk 10, 21). O
    geçtiği sırada “tüm halk sevinir” (Lk 13, 17). Dirilişinden sonra öğrencilerinin
    gittiği yerlerde “çok sevinç” vardır (Ha. İşl.8, 8). İsa bize güvence verir: “Size
    doğrusunu söyleyeyim, siz ağlayıp yas tutacaksınız, dünya ise sevinecektir.
    Kederleneceksiniz, ama kederiniz sevince dönüşecek. Bunun gibi, siz de şimdi
    kederleniyorsunuz, ama sizi yine göreceğim. O zaman yürekten sevineceksiniz.
    Sevincinizi kimse sizden alamaz.” (Yu. 16,20.22). “Bunları size, sevincim sizde
    olsun ve sevinciniz tamamlansın diye söyledim.” (Yu. 15,11).


    125. Haçın ağırlığını hissettiren zor anlar olacaktır, fakat “Uyum sağlayan ve

    kendini dönüştüren ve her zaman, her şeyin ötesinde, kişisel olarak sonsuz bir
    şekilde sevilmenin kesinliğinden gelen ve bir ışık parıltısı gibi kalan”100 bu
    doğaüstü bu sevinci hiçbir şey yıkamaz. Dünyasal ölçütlere göre kavranamaz
    manevi bir doyum veren ümit dolu bir sükûnet, içsel bir güven duygusudur bu.


    126. Hristiyan sevincine genellikle bir mizah duygusu eşlik eder. Bunu açık bir

    şekilde Aziz Thomas Moore’da, Aziz Vincent de Paul’da ve Aziz Philippe Neri’de

    99 S. Tommaso d’Aquino, Summa Theologiae, I-II, q. 70, a. 3.
    100 Esort. ap. Evangelii gaudium (24 novembre 2013), 6: AAS 105 (2013), 1221.

    görebiliriz. Hastalıklı mizah, azizliğin bir belirtisi değildir. “Öyleyse at tasayı
    yüreğinden” (Va. 11,10). “Zevk almamız için bize her şeyi” veren Rab’den aldık (1
    Tim     6,17), ki keder nankörlüğün bir göstergesi olabilir. Tanrı’nın bize bahşettiği
    armağanları anlayamayacak kadar kendi içimize kapanmış olabiliriz101.


    127. Bir babanın sevgisiyle Tanrı bize der ki: “Oğlum, …elinden geldiği ölçüde

    kendine iyi bak, … Bugün güzel şeylerden yararlanmaya bak.” (Sir 14,11.14). O
    bizden olumlu, şükran dolu ve açık olmamızı ister: “İyi günde mutlu ol… Tanrı
    insanları doğru yarattı, Oysa onlar hâlâ karmaşık çözümler arıyorlar.”
    (Va. 7,14.29). Durum ne olursa olsun her durumda kendimizi esnek tutmalı ve Aziz
    Pavlus’u örnek almalıyız: “Çünkü ben her durumda eldekiyle yetinmeyi öğrendim.”
    (Fil.4,11). Assisili Aziz Fransua bu şekilde yaşamıştı; bayat bir parça ekmek
    karşısında şükran dolu oluyor ya da yüzünü okşayan hafif bir meltemle Tanrı’ya
    sevinç dolu övgüler sunuyordu.


    128. Günümüzün bireyci ve tüketimci kültürünün yarattığı bir sevinçten söz

    etmiyorum. Tüketimcilik sadece yüreği ağırlaştırır. Anlık ve gelip geçici zevkler
    sunar, ama sevinç vermez. Burada “Vermek, almaktan daha büyük mutluluk" (Ha.
    İşl.     20,35) olduğu için paylaşan ve paylaşılan ve birlik içinde yaşanan sevinçten söz
    ediyorum. “Tanrı sevinçle vereni sever.” (2 Ko. 9,7). Kardeşlik sevgisi sevinç için
    kapasitemizi çoğaltır, çünkü başkalarının iyiliğinden sevinç duyma yetimizi artırır:
    “Sevinenlerle sevinin” (Rom12,15). “Biz güçsüz, sizse güçlüyken seviniyoruz.
    Yetkin olmanız için de dua ediyoruz.” (2 Ko.13,9). Diğer yandan “öncelikle kendi
    ihtiyaçlarımıza odaklandığımızda sevinçsiz bir varoluş için kendimizi kınamış
    oluruz”102.

    Cesaret ve Şevk
    129. Azizlik aynı zamanda parresia (açık sözlülükle gerçeği söylemek)dır:

    Cesarettir, müjdelemek için bir ani istek ve bu dünyaya bir iz bırakmaktır. Bunu
    yapmamıza imkân vermek için İsa kendisi gelir ve bize bir kez daha sakince fakat
    kesin bir şekilde der ki: “Korkma” (Mk 6,50). “size buyurduğum her şeye uymayı
    onlara öğretin. İşte ben, dünyanın sonuna dek her an sizinle birlikteyim” (Mt 28,20).
    Bu sözler, Havarilere İsa Mesih’i ilan etmelerini emrederek, onları da harekete
    geçiren Kutsal Ruh’un verdiği aynı cesaretle, bizi öne çıkarak hizmet etmemizi
    sağlar. Cesaret, coşku, konuşma özgürlüğü, havarisel tutku, tüm bunlar parresia
    kelimesinde bir araya toplanmıştır. Kutsal Kitap bu sözcüğü aynı zamanda Tanrı’ya


    101 Aziz Thomas Moore’aatfedilen duayı okumanızı isterim: «Ey RAb, bana iyi bir sindirim ve sindirmek için bir
    şeyler ver. Bana korunması gereken iyi bir ruh haliyle birlikte sağlıklı bir beden ver. Ey Rab, bana iyi ve saf olanı
    nasıl saklayacağını bilen ve günah karşısındadonup kalmadan her şeyi doru yola koymayı bulabilen kutsal bir ruh
    ver. Bana, sıkılmayı, söylenmeyi, yakınmayı iç çekmeyi bilmeyen, “Ben” denen hantal şey için dertlenmeyen bir
    ruh ver. Ey Rab, bana mizah duygusu ver. Bana şakaları anlama lütfu ver, böylece hayatıdmda nele olsun ve onu
    başkalarına aktarabileyim. Senden bunu dilerim.”
    102 Esort. ap. postsin. Amoris laetitia (19 marzo 2016), 110: AAS 108 (2016), 354

    ve başkalarına açık bir yaşamın özgürlüğünü de tanımlamak için kullanır. (bk. Ha.
    İşl.     4,29, 9,28, 28,31; 2 Ko. 3,12; Ef. 3,2; İbr. 3,6; 10,19).

    130. Çok Mutlu VI Pavlus, müjdeleme için engellere atıfta bulunarak parressia
    eksikliğinden söz etmektedir “bu çok daha ciddidir, çünkü içeriden gelir”103. Ne
    kadar da sık şekilde güvenli kıyıda bekleme denenmesine düşeriz! Yine de Rab bizi
    derinlere açılmaya ve ağlarımızı atmaya çağırıyor (bk. Lk 5,4). Hayatlarımızı
    hizmetinde geçirmeyi teklif ediyor. Ona tutunarak, başkalarına hizmet ederken tüm
    karizmalarımızı ortaya koymak için ilham buluruz. Her zaman bu sevgi tarafından
    zorlandığımızı hissedebilelim. (2 Ko.5,14) ve Aziz Pavlus yine der ki “Müjde’yi
    yaymazsam vay halime” (1 Ko. 9, 16).


    131. İsa’ya bakalım. Onun derin şefkati kendinde yoğunlaşmış bir şey değildir,

    bizde çoğu zaman olduğu gibi, hareketsiz bırakan, utandıran ya da çekingen bir
    şefkat değildir, bunun tam tersidir. O, O’nu güçle çıkıp ilan etmeye iten, göreve
    gönderen, şifa vermeye ve özgür kılmaya gönderen bir şefkattir. Kendi
    zayıflığımızın farkına varalım, fakat İsa’nın onu çekip alarak bizi de göreve
    göndermesine olanak verelim. Bizler zayıfız, fakat yine de bizim büyümemizi
    sağlayabilecek ve onu kabul eden kişiyi daha iyi ve daha mutlu yapacak olan bir
    hazineye sahibiz. Cesaret ve Havarisel gözü peklik misyonun temel bir parçasıdır.

    132. Parresía Ruh’un bir mührüdür; ilan ettiğimiz şeyin gerçekliğinin tanığıdır. Bizi
    ilan ettiğimiz İncil’in yüceliğine götürecek olan sevinçli bir teminattır. Bu, “Bizi
    Tanrı sevgisinden hiçbir şeyin ayıramayacağı”ndan (Rom 8, 39) emin olan imanlı
    Tanığın imanındaki sarsılmaz güvenidir.

    133. Korku ve hesaplı davranışlar yüzünden felç olmayalım diye güvenli sınırlar
    içinde yürümemek için Ruh’un iteklemesine ihtiyacımız var. Unutmayın, kapalı
    yerlerde nem kokusu bulunur ve bizi hasta eder. Havariler tehlike ve tehditler
    yüzünden cesaretlerini yitireceklerini hissettiklerinde bu denemeden kurtulmak
    üzere dualarında parresía için yalvarıyorlardı: “Ve şimdi ya Rab, onların savurduğu
    tehditlere bak! Senin sözünü tam bir yüreklilikle duyurmak için biz kullarına güç
    ver” (Ha. İşl. 4, 29). Sonuçta “Duaları bitince toplandıkları yer sarsıldı. Hepsi Kutsal
    Ruh’la doldular ve Tanrı’nın sözünü cesaretle duyurmaya devam ettiler.” (Ha. İşl.4,
    31).


    134. Peygamber Yunus gibi, sürekli değişik adlar altında güvenli bir yere kaçmakla

    deneniyoruz: Bireysellik, ruhsallık, küçük bir dünyaya kapanarak yaşamak,
    bağımlılık, uzlaşmazlık, yeni fikir ve yaklaşımları reddetmek, dogmacılık, nostalji,


    103 Esort. ap. Evangelii nuntiandi (8 dicembre 1975), 80: AAS 68 (1976), 73. Bu metinde Çok Mutlu VI. PAvlus’un
    sevinci Parresia ile ilişkilendirdiğini görmek ilginçtir.”sevinç ve umut eksikliği”nden yakınırken “kimsenin ve
    hiçbir şeyin söndüremeyeceği içsel bir dürtü ile” “müjdeleme sevincinin verdiği teselliyi” över. Dünya İncil’İ
    “mutsuz ve neşesiz müjdeleyicilerden” kabul etmez. Durante l’Anno Santo del 1975, lo stesso Paolo VI dedicò
    alla gioia l’Esortazione apostolica Gaudete in Domino (9 maggio 1975): AAS 67 (1975), 289-322.

    karamsarlık, kuralların ve düzenin arkasına sığınma. Kimi zaman bildiğimiz ve bize
    kolay gelen çevreden kaçabilmek için uğraş veriyoruz. Belki bir fırtına, balina ya da
    Yunus’un ensesini yakan güneşten koruyacak gölgeyi veren su kabağını kurutan bir
    tırtıl ya da rüzgâr gibi zorluklar… Ve onun için olduğu gibi, bizim için de bunlar
    bizi yolculuğumuza yeniden başlamaya davet eden Tanrı’nın sevecenliğine geri
    götürmeye hizmet eder.

    135. Tanrı daima yenidir. Bizi sürekli bildiğimiz yerlerin, çevremizin, sınırların
    ötesine geçmeye çağırır. İnsanlığın en çok yaralandığı, insanın yapay ve kurallara
    uyan görünümü altında, hayatın anlamı sorusuna cevap aramaya devam ettiği yere
    götürür. Tanrı korkmaz! O korkusuzdur! O her zaman bizim plan ve tasarılarımızın
    ötesindedir. Uç noktalardan korkmaksızın kendisi sınır olur (bk. Fil. 2,6-
    8; Yu 1,14). Eğer en uca gitmeye cesaret edersek, onu orada bulacağız; aslında o
    zaten ordadır. İsa zaten oradadır, erkek ve kız kardeşlerimizin yüreklerinde, onların
    yaralanmış etlerinde, onların içinde bulunduğu sorunlarda ve en derin
    yalnızlıklarında. O zaten oradadır. (bk. Fil 2, 6-8, Yu. 1,14).

    136. Yüreğimizin kapısını İsa Mesih’e açmamız gerektiği doğrudur, çünkü o kapıyı
    çalar ve bizi çağırır (bk. Va. 3,20). Kimi zaman, belki de İsa içeridedir ve bizim ben-
    merkezciliğimizden bizi uzaklaştırabilmek için kapıyı çalıyordur, diye düşünmekten
    kendimi alamıyorum. İncil’de İsa’nın “köy kent dolaşarak Tanrı’nın Egemenliği’ni
    duyurup müjdeldediğini” görüyoruz (Lk 8,1). Dirilişinden sonra öğrencileri dört bir
    yana dağılınca Rab onlara eşlik etti (bk. Mk. 16, 20). Bu, gerçek karşılaşmanın
    ortaya çıkardığı dinamiktir.

    137. Alışkanlıklar baştan çıkarıcıdır; bize bir şeyleri değiştirmeye çalışmanın bir
    anlamı olmadığını, yapacak bir şey olmadığını çünkü her şeyin her zaman böyle
    olup bittiğini ve bizim zaten hayatta kalmaya çalıştığımızı söyler. Alışkanlıkların
    dayatmasıyla şeytana daha fazla direnmeyiz. Biz “bırak ne olacaksa olsun” ya da
    başkaları ne olacağına karar versin, demeye başlarız. Fakat Rabbin sizi bu
    uyandırmasına, tembellikten kurtarmasına, eylemsizlikten çıkarmasına imkân verin.
    Yerleşmişliğe karşı savaşalım, gözlerimizi ve kulaklarımızı ve hepsinden önce
    kalplerimizi açalım, etrafımızda olup bitenlerin ve Diri Olan’ın yaşayan ve etkili
    Sözü’nün haykırışının bizi harekete geçirmesine izin verelim.

    138. Çoğunlukla hayatlarını tehlikeye atarak ve her zaman rahatlarından feragat
    ederek büyük bir sadakatle kendilerini ilan etmeye ve başkalarına hizmet etmeye
    adayan tüm bu rahipler, din adamları ve laik kişilerin örneğine bakarak ilham
    alıyoruz. Onların tanıklığı, Kilise’nin, bürokrat ve görevlilerden çok, gerçek
    yaşamı paylaşmak için coşku duyan, tutkulu misyonerlere ihtiyacı olduğunu bize
    hatırlatıyor. Azizler bizi şaşırtır, kafamızı karıştırır, çünkü yaşamlarıyla, bizi
    uyuşuk ve kasvetli ortalama yaşamı terk etmeye teşvik ederler.

    139. Ruh bizi ileri bir adım atmaya çağırdığında tereddüt etmeme lütfunu vermesi
    için Rab’be yalvaralım. İncil’i başkalarıyla paylaşmak için havarisel cesaret ve
    Hristiyan yaşamımızı bir anılar müzesi yapmaya çalışmaktan vazgeçme gücü
    isteyelim Rab’den. Fakat her durumda Kutsal Ruh Dirilmiş İsa’nın ışığında tarihi
    derin anlamıyla düşünmeye yöneltsin bizi. Bu yolla Kilise asla yorulmaz, fakat
    daima Rab’bin sürprizlerini kabul eder.

    Cemaat içinde
    140. Başkalarından uzak, yalıtılmış bir şekilde yaşarken, şehvete, tuzaklara ve

    şeytanın ayartmalarına ve dünyanın bencilliğine karşı savaşmak çok zor olur. Pek
    çok çekici şeyin bombardımanı altında giderek daha da yalnızlaşırsak, gerçeklik
    duygusunu ve içimizdeki açıklığı yitirir ve kolayca pes ederiz.

    141. Azizlikte gelişmek, cemaat içinde, diğerleriyle yan yana gerçekleşen bir
    yolculuktur. Bunu bazı aziz cemaatlerde görmekteyiz. Çeşitli vesilelerle Kilise
    İncil’i kahramanca yaşayan ya da tüm mensuplarının, yaşamlarını Tanrı’ya adadığı
    tüm cemaatleri takdis etmiştir. Örneğin Meryem’in Hizmetkârları Tarikatı’nın yedi
    aziz kurucusu, Madrid’de ilk Meleğin Meryem’i Ziyareti Manastırının yedi çok
    mutlu rahibesi, Japon şehitler Aziz Pavlus Miki ve Arkadaşları, Kore şehitleri Aziz
    Andreas Taegon ve arkadaşları, ya da Güney Amerikalı şehitler Aziz Rocco
    González, Aziz Alonso Rodríguez ve arkadaşlarını hatırlayabiliriz. Ya da daha yakın
    tarihteki tanıklar olan, şehitlik için bir cemaat olarak hazırlanan Cezayir,
    Tibhirine’deki Trappistleri hatırlayabiliriz. Aynı şekilde pek çok kutsal evlilikte de
    her bir eş Mesih tarafından bir diğerinin aziz olması için bir araçtır. Başkalarıyla
    birlikte yaşamak ya da çalışmak da kesinlikle ruhsal ilerleme yoludur. Haç’ın Aziz
    Yuhannası öğrencilerinden birine şunu der: “Böylece o sende çalışır ve sen de
    erdem işlerini yaparsın”104.


    142. Her bir cemaat “Dirilmiş Rab’bin mistik varlığının tecrübe edildiği teolojik bir

    alan”105 oluşturmaya çağrılmıştır. Söz’ü paylaşmak ve Efkaristiya’yı birlikte
    paylaşmak bizi giderek kardeşler haline getirir ve yavaş yavaş kutsal kılarak
    misyonerlik cemaati haline getirir. Bu, Aziz Benediktus ve Scholastica’nın durumu
    ya da Aziz Auguustinus ve Annesi azize Monica’nın birlikte yaşadığı yüce manevi
    karşılaşma gibi, cemaatte yaşanan gerçek mistik deneyimin gelişmesini sağlar.
    “Senin gizli tasarılarına inandığım şekilde, senin bildiğin ama bizim bilmediğimiz,
    bu dünyadan ayrılacağı gün yaklaştığında; bizi barındıran evin penceresine
    yaslanarak bahçeye bakarken bulduk kendimizi [ …]. Seninle olmak anlamına gelen
    senin yaşam pınarının doğaüstü kaynağına yüreklerimizi açtık, […]. Konuşur ve
    O’nu (bilgeliği) özlerken, aklın tüm telaşı ile onu biraz olsun kavradık [… öyle ki]
    ebedi yaşam iç çekmemize neden olan o sezgi anına [benzeyecektir]"106.


    104 Cautele, 15: Opere, Roma 19794, 1072.
    105 S. Giovanni Paolo II, Esort. ap. postsin. Vita consecrata (25 marzo 1996), 42: AAS 88 (1996), 416.
    106 Confessioni, IX, 10, 23-25: PL 32, 773-775.


    143. Bu tür deneyimler ne çok sık yaşanır ne de çok önemlidirler. Ortak yaşam ister

    ailede, mahalli kilisede, dini cemaatte isterse başka bir yerde olsun, her günkü küçük
    olaylarla inşa edilir. Bu, Kutsal Üçlü birliğin güzelliğini örnek bir yolla yansıtan İsa,
    Meryem ve Yusuf’tan oluşan kutsal topluluk için de doğrudur. Bu, öğrencileri ve
    sıradan insanlarla İsa’nın paylaştığı yaşam için de doğrudur.


    144. İsa’nın öğrencilerinden küçük ayrıntılar konusunda dikkatli olmalarını

    istediğini unutmayalım.

    – Bir bayramda şarabın bitmek üzere olduğu ayrıntısı,
    – Kaybolan bir kuzu ayrıntısı,
    – Tapınakta dul kadının iki bakır para sunduğu ayrıntısı,
    – Güveyin gecikme ihtimaline karşı lambalar için yedek yağ bulundurma ayrıntısı,
    – Öğrencilere sahip oldukları ekmek somunu sayısını sorma ayrıntısı,
    – Şafak vaktinde öğrencileri beklerken, ateşi yakıp balık hazırlama ayrıntısı.


    145. Mensuplarının birbirine özen gösterdiği ve açık ve müjdeleyen bir ortamı olan,

    sevginin küçük ayrıntılarından sevinç duyan bir cemaat107, Dirilmiş Rab’bin mevcut
    olduğu, Peder’in planıyla uyum içinde kutsallaşmış bir yerdir. Kimi zaman bu küçük
    ayrıntıların ortasında bize, Tanrı tecrübesinin tesellisi, Rab’bin armağanı olarak
    verilir: “Bir kış gecesi, her zamanki gibi küçük hizmetimi yerine getiriyordum…
    Aniden uzakta bir yerden bir müzik aletinin ahenkli tınısını işittim. Sonra iyi
    aydınlatılmış, parlak yaldızlı bir misafir odasında iyi giyimli genç hanımların
    birbirleriyle konuşup birbirlerini övdüklerini, dünyevi sözlerle birbirlerine iltifat
    ettiklerini hayal ettim. Sonra gözlerim, yardımına gittiğim, fakir hasta kadına
    yöneldi. Artık müzik yerine onun arada sırada yükselen şikâyetlerini duyuyordum…
    Ruhumda neler olduğunu kelimelerle anlatmama imkân yok; bildiğim şuydu, Rab
    gerçeğin ışığı ile dünyevi ziyafetin kasvetli parıltısını delip geçerek aydınlattı,
    duyduğum mutluluğa inanamıyordum.”108

    146. Başkalarından ayrı olarak kendi iyiliğini aramanın sonucunda kendini izole
    etmeye varan bireyci tüketim eğilimine tamamen ters bir şekilde, bizim azizlik
    yolumuz kendini, İsa’nın isteğine uygun bir şekilde tanımlamaktan vaz
    geçmeyecektir: “Baba, senin bende olduğun ve benim sende olduğum gibi, onlar da
    bizde olsunlar.” (Yu. 17, 21).





    107 Özel bir şekilde “izin isteme, teşekkür etme ve özür dileme” üç anahtar sözcüktür diye hatırlıyorum. Çünkü
    doğru zamanda doğru sözler gün be gün sevgiyi korur ve besler.” (Esort. ap. postsin. Amoris laetitia, 19 marzo
    2016, 133: AAS 108 [2016], 363).
    108 S. Teresa di Gesù Bambino, Manoscritto C, 29 v-30r: Opere complete, Roma 1997, 269.

    Sürekli Duada
    147. Son olarak her ne kadar açık olsa da azizliğin dua ve tapınmada ifadesini bulan

    aşkınlığa duyulan müzmin açıklık olduğunu hatırlamalıyız. Aziz; Tanrı ile iletişime
    ihtiyaç duyan, dua ruhu ile dolu kişidir. O, Tanrı için özlemi ve çabalarının
    ortasında dünyanın kapalı içkinliği ile boğuşmaya dayanamayan kişidir.
    Övgülerinde kendi ötesine geçer ve Rab’bi düşünürken sınırlarını aşar. Çok uzun ya
    da yoğun duygular yaşanması gerekmese de dua olmaksızın azizliğin olacağına
    inanmıyorum.

    148. Aziz Giovanni della Croce bize şunu tavsiye eder: “Gerçek ya da hayali ya da
    her ikisi birleşmiş halde olsa da her tür faaliyetinizde her zaman Tanrı’nın
    huzurunda kalmak için gayret edin”109. Sonunda Tanrı için arzumuz günlük
    yaşantımızda kesinlikle kendi ifadesini bulacaktır: “Duada sebat edin, bedenen
    çalışırken bile duadan vazgeçmeyin. Yemek yerken ya da içerken, birileriyle
    konuşurken ya da herhangi bir şey yaparken her zaman Tanrı’ya yönelin ve
    yüreğinizi ona bağlayın.”110

    149. Bunu yapabilmek için Tanrı ile yalnız geçirilecek anların olması gereklidir.
    Avilalı Azize Teresa için dua “bizi sevdiğini bildiğimiz O’nunla dostça bir
    karşılaşma ve sık sık tenhada yapılan bir söyleşmeden başka bir şey
    değildir.”111 Bunun sadece ayrıcalıklı birkaç kişi için değil hepimiz için geçerli
    olduğu konusunda ısrar ediyorum, çünkü “hepimiz tapınılan kişinin varlığı ile dolu
    bu sessizliğe ihtiyaç duyuyoruz.”112 Güven dolu bir dua, Tanrı ile yüz yüze
    karşılaşmaya açık bir kalbin bir cevabıdır, orada; tüm seslerin onu duymak için
    sustuğu sessizlikte, Rab’bin yankılanan sesi işitilir.

    150. Bu sessizlikte Ruh’un ışığında Rab’bin bizi çağırdığı kutsallık yolunu
    sezebiliriz. Aksi takdirde hayatlarımızda alacağımız her karar İncil’i yüceltmek
    yerine onu süsleyip püsleyerek maskeleyecek ya da derine itecektir. Her bir öğrenci
    için Öğretmeni ile zaman geçirmek onun sözünü dinlemek ve daima ondan
    öğrenmek esastır. Dinlemediğimiz takdirde, tüm sözlerimiz boş gevezelik olmaktan
    öte geçemez.


    151. Şunu hatırlamamız gerek: “Bu yaşamın sorunlarıyla parçalanmış ya da günahla

    bozulmuş bile olsa bizim insanlığımızı yeniden şekillendirecek olan, ölmüş ve
    dirilmiş olan İsa’nın yüzünü derinden düşünmektir. Mesih’in yüzünün kudretini
    hafife almayalım”.113 Öyleyse size sorayım: Sessizce Rab’bin huzuruna çıktığınız,
    onunla sükûnet içinde zaman geçirdiğiniz, bakışının sıcaklığını hissettiğiniz anlar


    109 Gradi di perfezione, 2: Opere, Roma 19794, 1079.
    110 Id., Consigli per raggiungere la perfezione, 9: Opere, cit., 1078.
    111 Id., Consigli per raggiungere la perfezione, 9: Opere, cit., 1078.
    112S. Giovanni Paolo II, Lett. ap. Orientale lumen (2 maggio 1995), 16: AAS 87 (1995), 762.
    113 Discorso al V Convegno nazionale della Chiesa italiana, Firenze, 10 novembre 2015: AAS 107 (2015), 1284.

    var mı? Ateşinin yüreğinizi tutuşturmasına izin veriyor musunuz? Onun sizi sevgisi
    ve şefkati ile ısıtmasına izin vermedikçe tutuşamayacaksınız. O zaman, nasıl
    sözleriniz ve tanıklığınızla başkalarının yüreklerinde ateşi yakabileceksiniz?
    Mesih’in yüzüne bakışınızı yöneltirken sizi iyileştirmesine ve dönüştürmesine izin
    veremiyorsanız, Rab’bin yüreğine, böğründeki yaralarının içine girin çünkü O, ilahi
    merhametin meskenidir114.


    152. Sizden sessizlikte duayı, etrafımızı çevreleyen dünyadan kaçış ve reddetme

    olarak görmemenizi istiyorum. Rus Gezginci, etrafında olup bitenlerden kendini
    soyutlamaksızın sürekli aynı duayı söylerdi. “Birileriyle karşılaştığımda, tüm
    insanlar ailemin fertleriymiş gibi ayrım hissetmeden, sevilebilir görünüyorlardı
    bana… Bu sadece benim kendi ruhumda hissettiğim mutluluk ve teselli değildi,
    fakat etrafımdaki tüm dünya da çok güzel ve büyüleyici görünüyordu”.115


    153. Geçmiş de ortadan kaybolmaz. Özellikle Tanrı’nın yaşamlarımıza döktüğü

    armağanlarla beslendiği için dua her zaman hatırada zengin tutulmalıdır. Tanrı’nın
    yaptığı işlerin hatırası Tanrı ve halkı arasındaki antlaşma deneyiminin
    merkezindedir. Tanrı, tarihin içinde yer almayı istedi ve böylece dualarımız, anılarla
    birlikte iç içe geçmiş olur. Sadece onun bize açıkladığı sözü üzerine değil, fakat
    kendi hayatlarımız, başkalarının hayatları ve Kilisesi’nde Rab’bin tüm yaptıkları
    hakkında da düşünelim. Burada şükranla, Aziz Loyolalı Ignatius’un
    Contemplazione per Raggiungere l’Amore’sinde116 bizden Rab’den aldığımız tüm
    kutsanmalara önem vermemizi istediğini hatırlayalım. Dua ederken kendi
    geçmişinizi düşünün, orada çok fazla merhamet bulacaksınız. Bu Rab’bin her zaman
    size verdiği değere karşı olan farkındalığınızı da artıracaktır; o sizi asla unutmaz. Bu
    o her şeyi gördüğünden dolayı yaşamınızdaki en küçük ayrıntıya bile ışık tutmasını
    istemek için bir farkındalık yaratır.


    154. Yalvarmak için dua, Tanrı’da güven bulan ve tek başına bir şey

    yapamayacağının farkında olan bir yüreğin ifadesidir. Tanrı’nın iman dolu halkının
    yaşamı iman dolu sevgi ve büyük güvenden doğan sürekli yalvarma ile kendini
    gösterir. İstekte bulunduğumuz duaları da küçük görmemeliyiz, onlar sık sık
    yüreğimizi yatıştırır ve ümitte sebat etmemize yardım eder. Şefaat dualarının özel
    bir değeri vardır, çünkü hem Tanrı’ya duyulan güveni gösteren bir harekettir hem de
    komşumuza olan sevgimizin bir ifadesidir. Tek yanlı bir maneviyata dayanarak,
    bazıları duanın, her şeyi dışarıda bırakıp sadece Tanrı’yı düşünmek şeklinde olması
    gerektiğini ileri sürerler, sanki başkalarının adları ve yüzleri kaçınılması gereken bir
    saldırıymış gibi dikkati dağıtacak hiç bir şey olmamalıdır. Oysa aslında duamızda
    eğer başkaları için yakarma varsa İsa’nın bize bıraktığı iki buyruğu yerine getirmeye
    çalıştığı için, Tanrı’yı daha fazla hoşnut edecek ve azizlik yolunda daha da
    büyümemiz sağlayacaktır. Başkaları için yaptığımız dualar, onların hayatlarını, en


    114Bk. S. Bernardo, Discorsi sul Cantico dei Cantici 61, 3-5: PL 183, 1071-1073.
    115 Racconti di un pellegrino russo, Milano 19793, 41; 129.
    116 Bk. Esercizi spirituali, 230-237.

    derin sorunlarını ve en yoğun hayallerini kucaklamamıza imkân verdiği için onlara
    duyduğumuz kardeşçe sevginin bir ifadesidir. Cömertçe başkaları için yakaran
    dualara kendini adayan kişilere Kutsal Yazılardaki şu sözü uygun görebiliriz: “Bu
    adam kardeşlerini seviyor, ulusumuz ve kutsal kent için çok dua ediyor”. (2
    Mak     15,14).

    155. Tanrı’nın varlığını gerçekten kabul ettiğimizde, ona tapınmaktan başka bir şey
    yapamayız, sessiz bir hayranlıkla ve sevinç dolu ilahilerle onu överiz. Bu şekilde
    Çok Mutlu Charles de Foucauld’un deneyimini paylaşırız: “Bir Tanrı’nın olduğuna
    inanır inanmaz onun için yaşamaktan başka bir şey yapamayacağıma inandım.”117
    Tanrı’nın bu dünyada hacı olan halkının yaşamında “bir hacının bakışı Tanrı’nın
    sevgisi ve yakınlığını simgeleyen bir imgenin üstüne yönelir. Sevgi durup bekler,
    gizemli olanı seyreder ve sessizce bundan zevk alır” diye ifade edildiği gibi saf
    tapınmanın sade hareketlerinden pek çoğu bulunabilir”118.


    156. Tanrı Sözü’nü dua ederek okumak “baldan daha tatlıdır” (Mez. 119, 103) her

    ne kadar “iki ağızlı kılıç” gibi olsa da (İbr. 4, 12), bizim durup Rabbimizin sesini
    dinlememize olanak verir. Adımlarımıza çıra, yolumuz için ışık olur (bk. Mez. 119,
    105). Hindistan’daki episkoposların bize hatırlattığı gibi, “Tanrı Sözüne adanmışlık
    sadece birden çok adanmadan biri değildir, çok güzeldir, ama isteğe bağlıdır.
    Hristyian yaşamının merkezine ve kimliğine iner. Bu söz yaşamları değiştirme
    gücüne sahiptir”.[119]


    157. İsa ile Kutsal Yazılar’da karşılaşmak bizi Efkaristiya’ya götürür, orada Söz, en

    yüksek etkisine ulaşır, çünkü Yaşayan Şöz olan Kişi’nin gerçek mevcudiyeti
    Efkaristiya’dır. Tek Mutlak Olan, yeryüzünde verilebilecek en büyük tapınmayı
    orada alır, çünkü Mesih’in kendisi, orada kendisini sunmaktadır. Ve biz onu
    Komünyon’da aldığımızda onunla olan antlaşmamızı yenileriz ve bizi dönüştüren
    faaliyetlerini daha da gerçekleştirmesine imkân veririz.












    117 Lettera a Enrico de Castries, 14 agosto 1901: Charles de Foucauld, Opere spirituali. Antologia, Roma 19835,
    623.
    118 V Conferenza Generale dell’Episcopato Latinoamericano e dei Caraibi, Documento di Aparecida (29 giugno
    2007), 259.

    BEŞİNCİ BÖLÜM
    MÜCADELE, UYANIK KALMAK ve AYIRT ETME GÜCÜ


    158. Hristiyan yaşamı sürekli bir mücadeledir. Şeytanın ayartmalarına direnmek ve

    İncil’i ilan etmek için dayanmaya ve cesarete ihtiyacımız var. Yaşamlarımızda
    Rab’bin zaferi her zaman sevinmemizi sağladığı için bu mücadele tatlıdır.

    Mücadele ve Uyanık Kalmak
    159. Biz sadece dünyaya karşı mücadele etmiyoruz, aynı zamanda; bizi zihinsel

    olarak ayartmaya çalışan, sıkıcı ve sıradan kılan, coşku ve sevinç bırakmayan
    dünyevi zihniyete karşı savaş veriyoruz. Bu savaş kendi insani zayıflıklarımıza ve
    temayüllerimize (tembellik, şehvet, kıskançlık ve diğerleri) de indirgenemez. Bu
    aynı zamanda, kötülüğün efendisi olan şeytana karşı sürekli bir mücadeledir. İsa
    kendisi bizim zaferimizi kutlar. Öğrencileri İncil’i ilan ederken ve kötü olana karşı
    galip gelirken sevinir ve onları över: “Şeytan’ın gökten yıldırım gibi düştüğünü
    gördüm” (Lk 10,18).

    Bir efsaneden daha fazlası

    160. Doğaüstü bir anlayış olmadan sadece deneysel standartlara göre bir yaşam
    konusunda ısrarcı olursak, şeytanın varlığını kabul etmemiş olacağız. Bu özellikle
    aranızdaki kötücül gücün ne kadar yıkıcı bir etkiye sahip olduğunu anlayabilmenin
    kesin ifadesidir. Kutsal Kitap yazarları belli gerçeklikleri ifade edebilmek için sınırlı
    kavramsal kaynaklara sahiptiler ve İsa’nın zamanında örneğin epilepsi şeytan
    tarafından ele geçirilmiş olmakla karıştırılabiliyordu. Yine de bu bizi, İncil’deki her
    vakayı psikolojik rahatsızlığa indirgeyerek ve bu nedenle şeytanın olmadığı ya da
    faal olmadığı düşüncesine sürükleyerek her şeyi aşırı derecede basitleştirmeye
    götürmemelidir. O, Tanrı’nın şeytan üzerindeki zaferi ile son bulan Kutsal
    Yazılar’ın ilk sayfasından itibaren orada mevcuttur.119 Aslında İsa bize bıraktığı
    Göklerdeki Pederimiz duasında bizden, Peder’e duamızı “kötülükten bizi kurtar”120
    dileği ile bitirmemizi istemiştir. Bu son sözler soyut bir kötülüğe atıfta bulunmaz;
    tam tercümesi “kötü olan” şeklinde olmalıdır. Bu kişisel olarak bize saldıran bir
    kişiliğe işaret eder. İsa her gün ondan, üstümüzde hâkimiyet kurmasın diye
    kurtulmak istemeyi bize öğretti.

    161. Bu nedenle şeytanı, bir efsane, bir temsili ifade, bir simge, bir konuşma ya da
    fikrin parçası olarak düşünmememiz gerekir.121 Bu hata, savunmamızı düşürmeyi,


    119 Conferenza dei Vescovi Cattolici dell’India, Dichiarazione finale della XXI Assemblea plenaria (18 febbraio
    2009), 3.2.
    120 Bk. Omelia nella Messa a Casa S. Marta, 11 ottobre 2013: L’Osservatore Romano, 12 ottobre 2013, p. 12
    121 Bk. B. Paolo VI, Catechesi nell’Udienza generale del 15 novembre 1972: Insegnamenti X [1972], 1168-1170:
    «En çok gereken şeylerden biri de Şeytan adlı kötülüğün savunulmasıdır. […] Kötülük sadece bir eksiklik değil,
    etkili, yaşayan, manevi sapkın bir varlıktır. Korkunç bir gerçekliktir. Gizemli ve korkutucu. onun tanımayı

    daha dikkatsiz davranmayı ve sonunda da daha korunmasız olmayı getirir. Şeytan
    bize sahip olma ihtiyacında değildir. Bizi nefret, ayrıştırma, kıskançlık ve kötülük
    zehri ile zehirler. Savunmamızı indirdiğimizde yaşamlarımızı, ailemizi ve
    cemaatimizi yıkmak için avantaj elde eder. “Düşmanınız İblis kükreyen aslan gibi
    yutacak birini arayarak dolaşıyor.” (1 Pe 5,8).

    Uyanık Olun ve Güvenin

    162. Tanrı sözü bizi açıkça “Şeytanın hilelerine karşı durmaya” (Ef. 6, 11) ve
    “Şeytan’ın ateşli oklarını söndürmeye” (Ef. 6,11) davet eder. Bu ifadeler melodrama
    kaçan ifadeler değildir, çünkü, özellikle azizliğe doğru giden yolumuz sürekli bir
    mücadeleden ibarettir. Bunu anlamayan kişiler başarısızlığın ya da vasatlığın avı
    olacaklardır. Bu ruhsal mücadele için Rab’bin bize verdiği güçlü silahları
    kuşanalım: iman dolu dua, Tanrı Sözü hakkında derinlemesine düşünmek
    (meditasyon), Kutsal Ayin’e katılma, Efkaristiya Tapınması, Kutsal Barışma Sırrı,
    hayır işleri, cemaat yaşamı, misyonerlik çalışmaları gibi. Eğer dikkatsiz olursak,
    şeytanın sahte vaatleri bizi kolayca ayartır. Aziz Rahip Cura Brochero’nun dikkat
    çektiği gibi, “Lusifer sizi özgür kılmayı vaat etse ve sizi tüm zenginliklerinin
    ortasına fırlatsa bile bunlar sahte ve zehirli zenginliklerse, bu ne işe yarar?” 122

    163. Tüm bu yol boyunca iyi olan her şeyin çoğaltılması manevi yaşamda gelişme
    ve sevgide büyüme, kötülüğe karşı en iyi güç dengesini oluşturur. Az olanla yetinen,
    Rab’be cömertçe kendini verme fikrini göz ardı eden, tarafsız kalmayı seçen kişiler
    asla tutunamayacaklar. En azından yenilgiye uğrasalar da “güven olmadan
    başlarsak, savaşın yarısını kaybetmiş oluruz ve talantlarımızı gömmüş oluruz…
    Hristiyan galibiyeti her zaman bir haçtır, ki bu haç aynı zamanda muzaffer bir
    bayraktır, şeytanın saldırısına karşı saldırgan bir hassasiyetten doğar.123

    Ruhsal Yozlaşma

    164. Azizlik Yolu bize Ruh tarafından verilen bir esenlik ve sevinç pınarıdır. Aynı
    zamanda “kandillerimiz yanar durumda” (Lk. 12, 35) ve dikkatli olmamızı
    gerektirir. “Her çeşit kötülükten kaçının.” (1 Sel. 5, 22). “Uyanık kalın” (Mt 24,
    42; Mk 13, 35). “başkaları gibi uyumayalım” (1 Sel. 5, 6). Tanrı yasasına karşı ölüm
    günahı işlemediğini düşünen kişi kör bir aymazlık içine düşer. Kendilerinde
    eleştirilecek ciddi bir şey görmedikleri için manevi yaşamlarının giderek ılık bir hale
    geldiğini fark edemez olurlar. Zayıf düşer ve yozlaşırlar.


    reddetmek, Kutsal Kitap ve kilise öğretisi çerçevesinde; Tanrı’dan gelen her yaratık gibi kendi var oluşu içinde
    ya da onu yalan bir gerçeklik, kavramsal ya da fantastik bir kişilik halinde kötülüğümüzün bilinmeyen sebebi gibi
    göstermek.».
    122 S. José Gabriel del Rosario Brochero, Predica delle bandiere, in Conferenza Episcopale Argentina, El Cura
    Brochero. Cartas y sermones, Buenos Aires 1999, 71.
    123 Esort. ap. Evangelii gaudium (24 novembre 2013), 85: AAS 105 (2013), 1056

    165. Manevi yozlaşma körlüğün rahat ve kendinden hoşnut bir biçimi olduğundan
    bir günahkârın düşüşünden daha kötüdür: “Şeytan bile kendini ışık meleği gibi
    gösterdiği” (2 Ko. 11, 14) için ayartılma, iftira, bencillik ve benmerkezciliğin diğer
    alt biçimleri ve diğer her şey kabul edilebilir biçimde kendini gösterir. Çok büyük
    günah işleyen Davut utançtan kurtulmayı başarırken, Süleyman’ın günleri sona erdi.
    İsa bizi kolayca yozlaşmaya götüren, kendi kendini kandırmaya karşı uyarmaktadır.
    Şeytanın, yedi şeytan daha bulup; çıktığı insana, temizlenmiş yere tekrar geri
    döndüğüne dair bir mesel anlatır. (bk. Lk 11, 24-26). Başka bir Kutsal Kitap
    metninde bu açıkça şöyle ifade edilmektedir: “Köpek kusmuğuna geri döner”. (2
    Pe.     2, 22; cf. Özd. 26, 11).

    Ayırt Etme Gücü
    166. Bir şeyin Kutsal Ruh’tan mı, dünyevi ruhtan mı yoksa şeytanın ruhundan mı

    geldiğini nasıl bilebiliriz? İyi bir mantık yürütme ya da sağduyudan daha fazlası
    olan ayırt etme gücü, bunu anlamanın tek yoludur. Bu bizde olması için
    yalvarmamız gereken bir armağandır. Kutsal Ruh’tan onu güvenle istersek ve aynı
    zamanda dua, derin düşünme, okuma ve iyi tavsiyelerle gelişmesi için çaba
    sarfedersek bu ruhsal yetenekte kesinlikle gelişebiliriz.

    Acil bir gereklilik

    167. Günümüz dünyası, eylem ve dikkatin dağılması bakımından sonsuz olanaklar
    sunduğu ve dünya bunların hepsini iyi ve geçerli olarak gösterdiği için Ayırt Etme
    Gücü Lütfu, çok daha gerekli bir hale gelmiştir. Hepimiz, fakat özellikle gençler bir
    zaplama kültürüne batmış durumdayız. Anında iki ya da daha fazla ekran arasında
    geçiş yapıyor, iki ya da daha fazla senaryo ile aynı anda etkileşime geçebiliyoruz.
    Ayırt Etme Gücünün bilgeliği olmazsa, o günkü eğilimlerin insafına kalmış
    kuklalara dönüşmemiz işten bile değildir.

    168. Hayatımızda bazı yenilikler kendini gösterdiğinde, ayırt etme gücü daha da
    önem kazanır. O zaman bunun Tanrı tarafından getirilen yeni bir şarap ya da
    dünyanın ruhu ya da şeytanın ruhu tarafından yaratılan bir illüzyon olup olmadığına
    karar vermek gerekir. Diğer zamanlarda, kötünün gücü, değişmemek gerektiğine,
    her şeyi olduğu gibi bırakmaya ya da değişime katı bir direnci seçmeye ikna
    ettiğinde de bunun tersi olabilir. Bu da Ruh’un çalışmasına engel teşkil edebilir.
    Bizler Mesih’in özgürlüğü ile özgürüz, fakat O, hala bize içimizde ne olduğunu
    anlamak için arzularımızı, endişelerimizi, korkularımızı ve sorunlarımızı – ve
    etrafımızda nelerin yer aldığını – “zamanın belirtilerini – sormaya devam eder ve
    böylece tam özgürlüğe götüren yolu tanıyabiliriz. “Her şeyi sınayın, iyi olana
    sımsıkı tutunun.”(1 Sel. 5,21).




    Daima Rab’bin ışığında

    169. Ayırt Etme Gücü sadece büyük sorunları çözme ihtiyacı duyduğumuz ya da
    hayati kararlar almamız gereken zamanlar gibi olağanüstü zamanlarda gerekli
    değildir. Rab’bi daha imanla izlemeye yardım edecek manevi savaş aracıdır.
    Tanrı’nın zamanlarını tanımamız için, lütfunun istemlerine boyun eğmekte hataya
    düşmeyelim ve gelişmek için çağrısını hor görmeyelim diye buna her zaman
    ihtiyacımız bulunuyor. Yücelik her günkü basit olaylarda kendini gösterdiği için,
    Ayırt Etme Gücü, genellikle küçük ve açıkça birbiriyle ilişkisi olmayan şeylerde
    gerçekleşir.124 Olayların büyüklüğü ya da küçüklüğü önemsizdir, Küçük şeyler, her
    günün sorumluluğu ve taahhütleri ile ilgilendiği sırada daha büyük, iyi ve güzel
    şeyler için çaba göstermekten de vazgeçmez. Bu nedenle tüm Hristiyanlardan Rab
    ile diyaloglarında günlük samimi “vicdan yoklamasını” ihmal etmemelerini
    isteyeceğim. Ayırt Etme Gücü, Tanrı’nın basit bir iyi niyetle yetinmeyelim diye,
    verdiği gizemli sevgi planının somut anlamını tanımamızı sağlar.

    Doğaüstü bir armağan

    170. Elbette manevi ayırt etme gücü, beşerî bilimlerden ortaya çıkan varoluşsal,
    psikolojik, sosyolojik ya da ahlaki görüşleri kapsam dışı bırakmaz. Fakat onları aşar.
    Kilise’nin bilge normları da yetersiz kalır. Ayırt Etme Gücünün bir lütuf olduğunu
    hatırlamamız gerek. Ayırt Etme Gücü, mantık ve sağduyuyu da içine almakla
    birlikte onların ötesindedir, Çok çeşitli durum ve değişkenler arasında şekillenen
    Tanrı’nın her birimiz için eşsiz ve gizemli planını, bir bakışta anlama konusudur.
    Benim geçici iyi olma halimden, yararlı bir şeyleri başarmaktan dolayı duyduğum
    tatminden ya da kendimle barışık olma durumundan çok daha fazlasıdır. Beni
    tanıyan ve seven Peder’in karşısında, yaşamımın gerçek anlamı ve kimsenin O’ndan
    daha iyi bilemeyeceği, yaşamımın gerçek amacı hakkındadır. Son olarak, Ayırt
    Etme Gücü, ölmeyen yaşam kaynağına götürür: Peder’i, tek gerçek Tanrı’yı ve
    O’nun gönderdiği İsa Mesih’i tanımak (bk. Yu. 17, 3). Ayırt Etme Gücü, özel bir
    beceri gerektirmediği gibi, daha zeki olmak ya da daha iyi bir eğitim de gerektirmez.
    Peder, küçük olanlara kendini açıklamaktan hoşnutluk duyar (Bk. Mt. 11, 25).

    171. Rab bize, işteyken, ya da başkaları aracılığıyla ve her anda konuşur. Tanrı’nın
    dilini daha iyi kavrayabilmemizi, aldığımıza inandığımız esini daha iyi
    yorumlamamızı, endişelerimizi yatıştırmamızı ve onun ışığında tazelenen
    varlığımızın tamamını görmeyi sağlayan uzun duanın sessizliği olmazsa onu
    işitemeyiz. Bu şekilde Ruh tarafından esinlenmiş bir yaşamdan doğan yeni bir
    sentezin doğmasına imkân veririz.




    124 Aziz Loyolalı Ignatius’un mezarında şu bilgece kitabe yazılıdır: «Non coerceri a maximo, contineri tamen a
    minimo divinum est» (Sınırlarından daha büyük bir şey yok ve daha küçük olanın içinde her şey bulunur, ve bu
    ilahi olandır.)

    Konuş, Ey Rab

    172. Yine de duanın kendisinde bile Kendi istediği gibi hareket eden Ruh’un
    özgürlüğü ile yüzleşmeyi reddetmemiz mümkündür. Dua ile Ayırt Etme Gücünün,
    dinlemeye hazır olmaktan geçtiğini unutmayalım: Rab’bi ve başkalarını ve her
    zaman yeni yollarla bize meydan okuyan gerçeğin kendisini dinlemeye hazır olmak.
    Sadece dinlemeye hazır olursak kendi kısmî ya da yetersiz fikirlerimizi, her zamanki
    alışkanlıklarımızı ve olayları görme biçimimizi bir kenara koyma özgürlüğümüz
    olur. Bu şekilde güvencelerimizi kırabilecek, fakat daha iyi bir yaşama götürecek bir
    çağrıyı kabul etmeye, gerçekten açık hale gelebiliriz. Her şeyin sakin ve huzur
    içinde olması yetmez. Tanrı bize daha fazlasını da sunuyor olabilir, fakat rahatlık
    içindeki aymazlığımızla onu görmeyiz.

    173. Doğal olarak, bu dinleme davranışı, Kurtuluş’un “bugün”ü için en verimli olan
    Kilise hazinelerini bulma yolundaki arayışında, en son standart olarak İncil’e, fakat
    aynı zamanda onu koruyan Magisterium’a da itaat etmeyi gerektirir. Bu, aynı
    çözümlerin her koşulda geçerli olmaması ve bir bağlamda yararlı olan şeyin bir
    başka durumda yararlı olmaması nedeniyle, kuralları uygulamak ya da geçmişte
    yapılanları tekrar etmek ile alakalı bir durum değildir. Ruhları ayırt etme gücü,
    dirilmiş Rab’bin ebedi “bugün”ü karşısında yeri olmayan katılıktan kurtarır. Sadece
    Ruh’un kendisi her durumda gizli ve karanlıkta olana nüfuz edebilir, öyle ki İncil’in
    yeniliği başka bir ışığa çıkabilsin. ,

    Vermenin ve Haç’ın Mantığı

    174. Ayırt Etme Gücünün gelişmesi için temel bir koşul da Tanrı’nın sabrını ve
    zamanlarını anlama konusunda gelişmektir; bu ikisi hiç bir zaman bize tabi değildir.
    Tanrı iman etmeyenlerin üstüne ateş yağdırmaz (bk. Lk 9,54), ya da buğdayların
    arasında büyüyen delicelere kökünden koparmaya heves etmez (bk. Mt 13,29).
    Cömertlik te gereklidir, çünkü “Vermek, almaktan daha büyük mutluluktur” (Ha.
    İşl.     20,35). Ayırt Etme Gücü, bu hayattan ne elde edebileceğimizi keşfetmek için
    değil, vaftizimizde bize emanet edilmiş olan misyonumuzu nasıl daha iyi yerine
    getirebileceğimizi anlamak içindir. Bu, kurban etmeye hazır olmayı da gerektirir,
    her şeyi kurban etmek gerekse bile. Mutluluk için bir paradokstur bu. Bunu, bu
    dünyaya ait olmayan gizemli mantığı kabul ettiğimizde tecrübe ederiz: Aziz
    Bonaventura, Haç’ı gösterek: “Bizim mantığımız budur” 125der. Bir kere bu
    dinamiğe girince vicdanımız uyuşuk kalmayacak ve kendimizi Ayırt Etme Gücü
    için cömertçe açacağız.

    175. Tanrı’nın huzurundayken yaşam yolculuğumuzu incelediğimizde hiçbir alanı
    dışarıda bırakmak mümkün değildir. Yaşamımızın tüm alanlarında gelişmeye devam
    edebilir ve bu alanlarda çok zor olduğunu düşünsek de Tanrı’ya daha büyük şeyler


    125 Sull’Hexaemeron, 1, 30.

    sunabiliriz. Fakat Kutsal Ruh’tan bizi özgür kılmasını ve yaşamımızın bazı yönlerine
    girmesini yasaklamamıza neden olan korkuyu sürgün etmesini istemek gereklidir.
    Her şeyi isteyen kişi, her şeyi de verecektir ve asla bizim mutsuzluğumuzu ya da
    zayıf düşmemizi istemez, bizi tamlığa kavuşturmak ister. Bu bize, Ayırt Etme
    Gücünün; varsayımsal kişisel analiz ya da bencilce bir iç gözlem değil, erkek ve kız
    kardeşlerimizin iyiliği için bizi çağırmış olduğu misyonu yerine getirmemize yardım
    etmek üzere Tanrı’nın, gizemine yaklaşma yolunda kendimizi geride bırakmak için
    samimi bir çıkış olduğunu gösterir.

    * * *

    176. Bu düşüncelerin Meryem tarafından taçlandırılmasını arzuluyorum, çünkü
    O’ndan başka hiç kimse o İsa’nın sözünü etmiş olduğu “Mutluluklar”ı yaşamadı.
    Tanrı’nın huzurunda sevinç duyan kadın, yüreğinde her şeyi saklayan kişi ve kılıçla
    delinmeye izin veren kimse O’dur. O, azizler arasında azizdir, tüm diğerlerinin
    üstünde kutsanmıştır. Bize azizlik yolunu öğretir ve her zaman yanımızda yürür.
    Düşmüş halde kalmamıza izin vermez ve düştüğümüzde bizi yargılamadan kollarına
    alır. Onunla söyleşmek bizi teselli eder, özgürleştirir ve aziz kılar. Annemiz
    Meryem’e binlerce kelimeyle konuşmamız gerekmez. Yaşamlarımızda olup biteni
    ona anlatmamıza gerek yoktur. Tek yapmamız gereken fısıldayarak ve defalarca
    “Selam Sana, …” demektir.

    177. Bu sayfaların, azizlik arzusunu teşvik etmek bakımından tüm Kilise’de yararlı
    olmasını ümit ediyorum. Tanrı’ya daha büyük yücelik sunacak azizler olmayı
    coşkuyla arzulamak üzere Kutsal Ruh’un içimizde yoğun bir istek uyandırması ve
    birbirimizi bu yolda teşvik etmemizi sağlaması için dua edelim. Böylece dünyanın
    bizden çekip alamayacağı ortak bir mutluluğu paylaşacağız.





    Roma’da Aziz Petrus’ta, 2018 Yılı Aziz Yusuf Bayramı’nda, Papalık görevimin 8. Yılında
    verilmiştir.

    Francesco

    © Copyright – Libreria Editrice Vaticana
    Çeviri: CET Basın Bürosu; Şule Rogenbuke, İtalyanca’dan Türkçe’ye;
    Fransızca’dan Reyhan Akant’ın katkısıyla.